Duits was mijn favoriete vak op school. Of dat nou kwam door “Der Alte”, “Derrick” of “Tatort” of toch door die bijzonder prettig ogende leraar Duits. In de jaren 80 begon het, hoe dan ook, wat meer geoorloofd te zijn om Duits “leuk” te vinden.

Stel je voor: een congreszaal vol mensen, een prachtig onderwerp om een lezing over te houden en een enthousiaste dagvoorzitter die mij vriendelijk introduceert.<br /> ‘Dames en Heren ik ben blij u de volgende spreker aan te mogen kondigen en wel: niemand minder dan Hans Schoevers.’

Iedereen sluit ‘s avonds toch de deuren van de woning af? Ik in ieder geval wel, want ik wil niet dat een inbreker toevallig mijn stulpje als werkterrein uitkiest om eens te zien of er wat te halen valt.<br /> Nu valt dat bij mij thuis nogal tegen, contant geld is iets van het vorige decennium en helaas, ook juwelen hadden en hebben we niet binnen onze familie. Mijn meest waardevolle ligt ’s nachts naast mij en ik denk dat zij mij wel even aanstoot als er iemand naast ons bed

Er valt niet aan te ontkomen, de reclamespotjes. Op TV, de radio, tussen de YouTube filmpjes en ga zo maar door. Zoek je de ene dag online naar een review van een stofzuigerzak, geheid dat je een paar dagen daarna allerlei aanbiedingen van stofzuigers voorbij ziet komen. Thanks Google!

29 september in het jaar 2021 en ik ben verdrietig, teleurgesteld en boos. Ik zag het mezelf al helemaal doen: mantelpakje aan, poeder op mijn neus, met sportschoenen aan en mijn hakkenschoenen in mijn hand naar de auto lopen. Aangekomen op mijn bestemming eerst mijn hakken aan, babbelen met de collega’s, het werk verzetten en dan de werkdag afsluiten met een heerlijke jog in het nabijgelegen park.

<p>Zondagochtend, uurtje of tien. Kopje koffie, krantje erbij. Buiten schijnt de zon en fluiten de vogels vrolijk dat het lente wordt. Maar als ik al die berichten in mijn krantje lees, word ik alleen maar intens droevig…</p>

In de provincie is alles anders dan in de Randstad. Deze mening hoor en zie ik nog wel eens voorbijkomen, vaak ook in combinatie met een spottende ondertoon. Het komt er dan op neer dat iedereen die buiten de Randstad woont, wordt aangezien voor een wat sneu figuur die je niet altijd serieus dient te nemen. Wat weten die lui in ‘de regio’ nu van het leven in een grote stad?

Om de één of andere reden heb ik het gevoel dat ik met de titel van deze column direct uw aandacht heb. Maar het is niet alleen wat u denkt, we kunnen met onze vingers meer dan dat en vooral met onze wijsvinger. Maar ook dan blijft er een luchtje aan kleven….

Recept uit de ochtendkrant gescheurd vanmorgen: ‘Een intens stoofpotje uit Barcelona.’ Klinkt aantrekkelijk, vooral dat woord ‘intens’ en dan de toevoeging ‘uit Barcelona’ er bij. Ik denk aan onze vakantie, enkele zomers geleden, waarbij we een fietstocht door deze metropool maakten en genoten van de cultuur die deze bijzondere stad te bieden heeft… Barcelona, intense stad.

Een jaar of dertig geleden reed ik dagelijks op de fiets vanuit Castricum naar mijn werkgever, het Medisch Centrum Alkmaar. Bij slecht weer vluchtte ik naar de bus en steevast ontmoette ik bij de bushalte Bert Geekel, een staffunctionaris die deze busreis dagelijks maakte.

Ja, geef het maar toe, je werd getriggerd door de titel! Er zijn dan ook vele vormen van lekken. Pijnlijke, irritante en gênante, maar de meest vervelende is natuurlijk de lekkage in de afvoer in het aanrechtkastje. Zeker als je daar pas achter komt als het spaanplaat door het lekwater verzadigd is en er paddenstoelen dreigen te gaan groeien in de inmiddels ruim aanwezige schimmels.

Eens in de maand hoor je in het hele land gillende sirenes. Ook ik kijk naar mijn horloge en besef: het is de eerste maandag van de maand en het is 12 uur. De toeters en bellen van vroeger zijn vervangen door moderne hightech sirenes en we weten dan dat ze werken op het moment dat het er écht om gaat.

Taal is in beweging, ik snap dat als geen ander, woorden komen en woorden gaan. Er wordt zelfs elk jaar een winnaar uitgeroepen voor een nieuw ontstaan woord, in 2022 was dit ‘klimaatklever.’

Er gaat geen dag voorbij of er valt ergens op een website betreffende de taalontwikkeling te lezen dat het veel eenvoudiger en simpeler moet met het Nederlands taalgebruik. Het is erg tegen het zere been dat er taal-en literatuur middenvelders zijn die er openlijk voor pleiten om de spreektaal officieel te erkennen als gangbare schrijftaal. In het bijzonder publieke en dienstverlenende instellingen zouden deze restrictie in acht moeten nemen.

Slaat u er op aan? Waarschijnlijk wel, want het is inmiddels een begrip geworden. Voor velen een doel op zich, voor enkelen slechts een keerzijde van de medaille.

We leven in een tijd waarin het lijkt of alles kapot moet. Het ene shagrijn is nog niet afgerond, of het andere dient zich alweer aan. Een gedegen onderzoek vooraf is niet nodig, een vermelding op social media is genoeg en achteraf kijken we dan wel of het terecht was. Dat de naam en faam van de betrokkene dan al naar de knoppen is, is dan jammer en wordt afgedaan als bijkomende en onvermijdelijke schade, of zoals de Engelsen zeggen: Collateral damage.

Als de VN-klimaattop in het Egyptische Sharm-el-Sheikh ons ook maar één ding heeft geleerd, dan is het wel dat we gewoon naar de kloten gaan. De enige overeenstemming die is bereikt is een fonds voor ontwikkelingslanden die schade hebben opgelopen als gevolg van de klimaatverandering waar ze, vooral naar hun eigen mening, part noch deel aan hebben. Als het ergens een grote smeerboel is, dan is het wel in dat soort landen. Bent u bijvoorbeeld weleens in India geweest?

De Gemeente (Berkelland) waar ik in woon is nu ruim een jaar een regenbooggemeente. Een regenbooggemeente is een gemeente die actief beleid ontwikkelt voor de acceptatie van lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuele, transgender, en intersekse personen (LHBTIQ+- personen). Klinkt hartstikke mooi en het is natuurlijk goed bedoeld. Maar is het wel verstandig om de regenboogvlag te hijsen? Creëer je daarmee juist geen polarisatie?

In 1974 , een jaar vóór de onafhankelijkheid van Suriname, maakte de Surinaamse kinderboekenschrijfster Thea Doelwijt zowel in Suriname als in Nederland opmars met haar opzienbarend toneelstuk LAND TE KOOP. Op zich was dit toneelstuk een zeer futuristische blik van haar.

"Wat is het belangrijkste ideaal in jouw droomstaat?" Deze vraag kreeg ik op een Rotterdams toneel festival van een overenthousiaste dramastudent. Ik werd naar een plek in het lokaal gedirigeerd, waar duidelijk al meer mensen gestrikt waren voor deze interactieve oefening, en kreeg een aantal blokjes onder mijn neus geduwd.