Met mijn 35 jaar word ik dagelijks om mijn mening gevraagd; het uiten van deskundige inzichten is namelijk mijn werk. Vanuit het management (en Sociale kringen) wordt de wijze waarop ik dit uit vaak als onprettig ervaren. Ik voel me dagelijks de cycloop in het land van de blinde, of Copernicus in de 16e eeuw.

De enige beroepsgroep in Nederland die zich niet druk hoeft te maken om het behoud van haar baan, zich niet hoeft te bekommeren om dreigende en beslissende functioneringsgesprekken etc. zijn justitiabelen en justitiële magistraten. Zij worden na een doorlopen RAIO traject voor het leven benoemd en worden zoals misdaadverslaggever Peter R. de Vries eens publiekelijk verklaarde, bij iedere uitglijder niet ontslagen maar weggepromoveerd.

Op de uitnodiging van een vriendin staat: ‘Trek warme kleding en wandelschoenen aan en tref mij achter de warme chocolademelk bij restaurant de Bootsman’. Heerlijk, zo’n alternatief voor een zitverjaardag in de kring.

Door: Rabin Gangadin Volgens het rode boekje van Mao Tse Tum zou het geloof het opium van het volk zijn. Enkele geloven onder de mensheid die vanwege de agressieve en opzichtige profilering aan dit kenmerk zouden kunnen voldoen zijn de Islam, het Christendom en de Jehova’s getuigen.

Twijfel rust op mijn gemoed, om maar eens gedragen te beginnen. Twijfel om deze column vrij te geven. Hij ligt al bijna een jaar op de plank, sinds eind oktober 2021, namelijk toen ik toevallig vernam dat het televisieprogramma ‘Een Huis Vol’ werd genomineerd voor de Televizier-Ring. Een programma waarin grote gezinnen (met zo’n 10 kinderen) worden opgehemeld op een wijze waar wijlen Koningin Elizabeth van Groot Brittannië haar vingers nog bij af zou likken, ware het dat zij

Met zonnig weer is het puik chillen bij het Parkpaviljoen. Op het zandstrandje aan de plas wemelt het van de spelende, rennende, kruipende, kirrende peuters en tot hun grote plezier rollen er ook de nodige jonge vaders door het zand. Papa’s die donderjagen met hun kinderen dat het een lieve lust is. Want dat is het. Een lieve lust, ook voor het oog van de buitenstaander.

Het zogeheten multiculturalisme in Nederland is big business voor de een, en een zagende en doorborende irritatie voor de ander. Deze laatste ervaart het als een cultureel-sociale invasie die geen halt kan worden toegeroepen. De eerste categorie zal, dunkt mij, zolang de subsidie strekt, altijd vóór de migratiestroom blijven.

Waar zou ik over schrijven? Als de wereld aan mijn voeten lag, iedereen mijn woorden aanbidden zou, ofwel mijn canvas blanco was en daarmee… totaal tevree<br /> met al dat er uit mijn pen vloeien zou…

Nadat we onszelf geleerd hadden om de geluiden die we maakten van een zeker format te voorzien, gingen we ze gebruiken om met elkaar te communiceren. We leerden vervolgens om ook van die klanken, afbeeldingen te maken. Woordjes of delen van woordjes werden eerst uitgebreid en heel gevarieerd, later schematischer gerepresenteerd met wat we tegenwoordig lettertekens noemen. Uiteindelijk ontstonden alfabetten.

Ook mij had hij in zijn greep; de donkere lockdown mist. Waar het voorheen voelde alsof ik nergens tijd voor had, werd ik nu overgoten door vrije tijd. Ik besloot heen en weer te lopen over het zonlicht dat over de houten planken op de grond scheen. Zo verdween de tijd langzaam samen met het licht, naarmate de dag vorderde.

Ik word ‘s ochtends wakker, maak een ontbijt klaar en ik ga achter de computer zitten om een beetje het nieuws te lezen. Afgelopen week zei iemand iets slechts over de coronapas. Het artikel vertelt dat een willekeurig bedrijf de coronapas heeft bedacht. Ik krijg spontaan zin om een hele boze comment neer te zetten om deze (duidelijk) ongeschoolde mensen even uit te leggen hoe het ECHT zit.

Ik ben benieuwd wat er door mijn opa zijn hoofd ging toen hij in de jaren 60 vernam dat Europa gastarbeiders wierf. Ik heb het hem wel eens gevraagd. Waarom zou je je vertrouwde nest verruilen voor dit kikkerlandje? Destijds leefde hij in het Rifgebergte, het noorden van Marokko. Primitief kan je het zeker noemen. Met vijf dochters en drie zonen verbleven mijn opa en oma in een kleien huisje.

Terwijl mijn vrienden in de mensenmassa verdwijnen op weg naar de eindeloze rij voor de Dixi’s, zoek ik een goed plekje om even op ze te wachten.Recht voor me verschijnt een lang, kaal, droog boompje. Wat een lelijk boompje. Perfect plekje dus. “Ik wacht hier bij dit lelijke boompje!” roep ik. Nog net zie ik een duimpje mijn kreet goedkeurend bevestigen en dan zijn ze verdwenen.

Ik ben geen boekenwurm, maar een vakantiewurm. Ik lees eigenlijk alleen boeken tijdens de vakantie, het liefst onder het luifeltje van ons trekhutje met een biertje en wat nootjes binnen handbereik. Heerlijk vind ik dat! Afgelopen week was het boek ‘De ZEVEN VINKJES,’ van de schrijver en journalist Joris Luyendijk aan de beurt. Hij geeft daarin aan dat als je voldoet aan een zevental vinkjes, zoals hijzelf, je er zo goed als zeker van mag zijn dat er een hoge maatschappelijke

Heerlijk, we kunnen gaan opruimen! De kerstboom nog even laten staan? Nee, dank je, ik ben er echt klaar mee. Zo snel mogelijk naar het plantsoen, waar de bomen worden verzameld; we zijn één van de eersten. Irene snapt het wel en sputtert niet tegen. Te veel prikkels.

Ik zie iedereen op zijn mobiel kijken tegenwoordig. Het valt me vooral op als ik aan het wandelen ben. Sneller is beter zeggen ze, ik ga liever langzamer.<br /> Nee, niet langzaam met de auto. Gewoon zonder auto. Wandelen. De benenwagen weer eens gebruiken. Mijn benen waren vastgeroest; linkerbeen de koppeling, rechterbeen het gas geven en de rem.

De lente is begonnen en dit is niet alleen te merken aan de natuur maar ook aan iedereen om mij heen. Overal in de stad verzamelen mensen zich om zichtbaar samen te genieten van het licht, van de zon, van elkaar en ik word er pijnlijk mee geconfronteerd dat ik niet één van hen ben.

De standaard gespreksopener “hé, hoe is het?” die met een steevast “goed en met jou?” wordt beantwoord is meteen ook een enorme dooddoener. Soms prima om op de automatische piloot de vaste riedel eruit te flappen en de vraag die hint naar emoties lekker rationeel te omzeilen. Maar het zette me aan het denken: wat zou ik eigenlijk willen zeggen?

In de 2e helft van de 21e eeuw kwam de crisis, waarbij de mens moest beslissen om de Mensheid geboren te laten worden. Op dat moment hadden we al vele crises achter de rug en de bevolking op onze planeet was aan het afnemen. Door de vele oorlogen en overexploitatie van natuurlijke hulpbronnen was de aarde op zijn retour.<br /> De kwantumcomputer had zijn intrede gedaan. Velen begrepen niet goed hoe het ding werkte, maar het had het Internet een grote impuls gegeven.

Het is warm in de slaapkamer en je ligt daarom naakt op je bed. Je hebt net gedoucht en je ruikt naar viooltjes. Er is, zonder dat je dat hebt opgemerkt, een wesp naar binnengevlogen en je ziet of hoort hem niet omdat hij zich verschuilt achter het wekkertje dat op je nachtkastje staat. Je ligt op je buik en vlak voordat je begint in te dutten, landt die wesp (aangetrokken door de viooltjeslucht) op je anus en wil naar binnen voor een bezichtiging; op zoek naar een warm holle