Mijn hele leven roep ik al dat ik voor de duvel nog niet bang ben. Ik durf alles! Maar da’s niet waar. Ik wás voor de duvel nog niet bang. Ik durfde alles…

Ken je dat gevoel, wanneer je ogen zo zwaar worden dat je ze het liefst zou laten dichtvallen om weg te drijven in een heerlijke rustgevende slaap? Het maakt je niet meer uit dat je die film op tv mist of de lezing van een interessante spreker waar je naar hebt uitgekeken. Niks voelt lekkerder dan toe te geven aan dat grote verlangen van je ogen.

Mijn dochter is van de kerstpolitie. Haar kerstversieringswet is er nog altijd niet officieel door, maar de regels zijn simpel. Kerstbomen en bijbehorende decoraties mogen slechts binnen een bepaald tijdvak ‘shinen’. Tussen 5 december (de verjaardag van de goedheiligman) en 13 januari (de verjaardag van de kerstpolitie zelf). Hierna of ervoor zijn kerst-gerelateerde versieringen, sfeer-technisch, onaanvaardbaar.

Toen ik jong was, dacht ik dat mijn ouders en grootouders geen seks meer hadden. Ik moest er ook niet aan denken dat dit wel zo was en hoe het er dan uit zou zien. Getver! Het kwam ook niet ter sprake aan de etenstafel of zo, en ondanks dat wij met z’n allen op een kleine zolderkamer sliepen, is mijn slaap nooit verstoord geweest door geluiden die op enige seksuele activiteiten wezen. Nu ik zelf een vader en opa ben, weet ik beter; het moet zich destijds ook allemaal in het g

Terwijl mijn vrienden in de mensenmassa verdwijnen op weg naar de eindeloze rij voor de Dixi’s, zoek ik een goed plekje om even op ze te wachten.Recht voor me verschijnt een lang, kaal, droog boompje. Wat een lelijk boompje. Perfect plekje dus. “Ik wacht hier bij dit lelijke boompje!” roep ik. Nog net zie ik een duimpje mijn kreet goedkeurend bevestigen en dan zijn ze verdwenen.

Apenpokken nu ook in Nederland! Ik Google meteen of je het tweemaal kunt krijgen. Als puppy van een jaar of 7 heb ik rondgelopen met apenpokken op de Antillen. Ik weet nog goed dat iedereen mij vermeed als …. de pokken. Mij hadden ze niet gevaccineerd tegen de pokken dus was het een gift van God dat ik de apenpokken kreeg.

Ik ben geen boekenwurm, maar een vakantiewurm. Ik lees eigenlijk alleen boeken tijdens de vakantie, het liefst onder het luifeltje van ons trekhutje met een biertje en wat nootjes binnen handbereik. Heerlijk vind ik dat! Afgelopen week was het boek ‘De ZEVEN VINKJES,’ van de schrijver en journalist Joris Luyendijk aan de beurt. Hij geeft daarin aan dat als je voldoet aan een zevental vinkjes, zoals hijzelf, je er zo goed als zeker van mag zijn dat er een hoge maatschappelijke

Laatst vroeg iemand of ik me daar niet bezorgd of kwaad over maakte, die oorlog. En de eventuele gevolgen voor ons. Nee, niet echt. Ik wil het best, maar het lukt me niet. Woede over zaken op macroniveau ken ik niet. Het raakt me niet persoonlijk genoeg. Ja, ik weet ‘t, met onverschillige types zoals ik win je de oorlog niet. Maar we zullen er ook geen één veroorzaken, dus dat scheelt.

Onlangs hoorde ik dat Youp ermee gaat stoppen. Het is alweer 25 jaar geleden dat onze wegen elkaar regelmatig kruisten. Blijkbaar woonden Youp en ik dicht bij elkaar in de buurt.Ik was een trouwe fan van zijn conferences. Jarenlang. Totdat het mis ging. Want tussen Youp en mij is het definitief uit.

Ja, ik zag ’t al. Achter mij staat een dame met enkel een pakje gerookte zalm. Jammer voor haar, want ik ben daar dus mee gestopt; mensen met ‘maar één dingetje’ voor laten in de supermarkt. Waarom zouden die eerst moeten? Iemand kiest zelf om één dingetje te gaan kopen. Keuzevrijheid, groot goed.

Terwijl ik in de rij sta in de plaatselijke supermarkt, klinkt er door de luidsprekers een ontspannend muziekje van Charles Aznavour. Een rustig dagje om ontspannen mijn boodschappen te doen. Tot dat ene moment.

Guilty pleasures, iedereen heeft ze en om de schande gelijk maar in de groep te gooien: Witte chocola is er één van mij. Gek op, lust er wel mousse van. Zelfgemaakt. Met voor de zekerheid wat extra slagroom en voor de representatieve goodwill wat stukjes aardbei of zoiets, maar in wezen is het gewoon schaamteloos zwelgen in een zoete, vette smurrie. Yummie met hoofdletters en ik weiger me schuldig te voelen. Het leven mag af en toe heus wel een klein feestje zijn.

Kijk, hier hou ik dus niet zo van. De stamtafel in de sportschool is bezet, net wanneer ik aan mijn ochtend break toe ben. Er zitten nota bene bejaarden aan. Met koffie en koekjes. Vier stuks. Bejaarden.Bejaard als in ‘ouder dan 80’, als in ‘vrije tijd genoeg.’ Nou ben ik iemand met verdomd weinig vastomlijnde plannen, maar mijn ‘#metime momentje’ zie ik niet graag doorkruist.

Met eigen ogen heb ik in de trapkast kunnen zien hoe favoriet ons adres bij de muizenpopulatie is. Toch wil ik er nog niet aan; ik houd mijn huis altijd goed schoon. Daarom besluit ik de schuld voorlopig bij een ander te zoeken.

‘A dirty mind is a joy forever.’ Kent u die uitdrukking? Hij klopt niet! Ik kan sinds kort geen kaars meer zien zonder dat mijn ‘dirty mind’ er mee aan de haal gaat. Als u het nieuws een beetje gevolgd hebt zult u wel begrijpen waarom, maar ik heb daar last van.

De standaard gespreksopener “hé, hoe is het?” die met een steevast “goed en met jou?” wordt beantwoord is meteen ook een enorme dooddoener. Soms prima om op de automatische piloot de vaste riedel eruit te flappen en de vraag die hint naar emoties lekker rationeel te omzeilen. Maar het zette me aan het denken: wat zou ik eigenlijk willen zeggen?

Het is warm in de slaapkamer en je ligt daarom naakt op je bed. Je hebt net gedoucht en je ruikt naar viooltjes. Er is, zonder dat je dat hebt opgemerkt, een wesp naar binnengevlogen en je ziet of hoort hem niet omdat hij zich verschuilt achter het wekkertje dat op je nachtkastje staat. Je ligt op je buik en vlak voordat je begint in te dutten, landt die wesp (aangetrokken door de viooltjeslucht) op je anus en wil naar binnen voor een bezichtiging; op zoek naar een warm holle

Nee zeggen is mijn ding niet zo. Zeker niet tegen kinderen die ten strijde trekken langs de deuren, om geld in te zamelen voor zieke generatiegenootjes elders op de planeet. Of om rotzooi te verkopen voor een schimmig, zelfverzonnen doel. Maakt me niet uit eigenlijk, hun dadendrang ontroert me.

Het is natuurlijk behoorlijk naïef om te denken dat muizen niet voorkomen in een uit beton opgetrokken nieuwbouwwijk. Maar dat is achteraf praten.Vroeger in Amsterdam waren we de beestjes gewend. Ze vraten zich brutaalweg door de houten plafonds bij je naar binnen. Met hele families tegelijk staken ze daar je witte berber over terwijl je nietsvermoedend tv zat te kijken. Muizen hoorden alleen bij een oude stad, dachten wij…

Net als andere menselijke vaten vol tegenstrijdigheden, ben ik altijd op zoek naar balans en rust in mijn hoofd. In dat kader raadde iemand mij de video talks van Tijn Touber aan. Spijker op z’n kop; Tijn is een innemende, opgeruimde en inspirerende man. Geen straf om naar te kijken en te luisteren. Zoek maar eens op, Tijn Touber.