Ik heb een nichtje van 5 jaar. Haar naam is Juul. Ze is rondom fantastisch. Ergens tussen toen en nu heb ik mezelf in een ‘halen-brengen’ zwemles laten rommelen. Ik vond dat vroeger niet het hoogtepunt van moeder zijn.</p>

Onlangs las ik een artikel over het boek ‘Roes,’ geschreven door Jeanneke Scholtens, een zogenoemd toekomstonderzoeker. In dat boek verkent zij het oerinstinct ‘genot.’ Genot houdt onze soort in stand en dan heeft ze het niet alleen over seks. Onze overlevingsdrang blijkt vooral te worden gevoed door het consumeren van allerlei soorten van genot.

Tegenwoordig loopt iedereen er straal voorbij. Het is het enige schap dat rond 8 uur ’s avonds in de super nog vol ligt. Zacht melkerig vierkant witbrood. Het compacte, vochtige, kneedbare brood. Geen enkele weerstand als je er een hap van neemt. Nul ruggengraat. In de wijde omtrek geen vezel te bekennen. Memory foam voor de tanden. Het brood dat het verst af staat van brood en het dichtst in de buurt komt van comfort food. Het snoep onder de broden.

U zult het niet geloven, maar nog niet zo lang geleden wist ik niet wat een dickpic was. Het ging langs me heen als iets lulligs wat weer zo nodig met een Engelse term moest worden aangeduid; zoiets als awkward of cool. Aanvankelijk voelde ik wel dat het iets met het mannelijk geslacht te maken had, zo wereldvreemd ben ik nu ook weer niet, maar dat ik zo dichtbij zat met ‘iets lulligs,’ was een verrassing.

Goed, ik zie vrij snel de humor in van onzin en ik vind vrij snel iets onzin. Ergo, ik heb vrij snel een pleziertje. Voorbeeld: Een obscure vriendin van vroeger had een bananenbox. Zo’n banaanvormig lunchtrommeltje om een banaan in te vervoeren. Vind ik dus onbedaarlijk onzinnig. Een ‘Hüttenkase bewaarbakje’ had ze ook. Een bakje voor iets wat al in een bakje zit. Raap mij maar op.

De Nederlandse televisieprogramma’s worden steeds erger. Je hebt tegenwoordig een heleboel praatprogramma’s. Het format begint steeds meer op dat van Willem Duys te lijken. Na een korte opleving met Pauw (eerst nog met ene Witteman) is het niveau snel gedaald. Tegenwoordig kom je als programma een heel eind met een stelletje oudere dames, die er ieder voor zich uitzien als een opgemaakte taart. Eentje draagt de boel voor en de anderen babbelen een beetje mee.

Toen ik mij een jaar of meer dan tien geleden weer eens bij een nieuwe werkgever meldde, viel me gelijk op dat iedereen daar nogal openhartig was over zijn of haar sanitaire avonturen. Met name de kerels in da house kondigden doorgaans handenwrijvend hun grote boodschap aan. En niet alleen de voorbeschouwing kreeg uitgebreid zendtijd.

Die verschrikkelijke Valentijnsdag komt er weer aan. We worden weer ongevraagd om de oren geslagen met ongrijpbare romantiek. Ik wapen me voor de aankomende storm.Ik ben je nog niet tegengekomen. Je lijkt me een soort zeldzame vis in de dating zee; koude bedoening, grijs, schuimend, duister met af en toe eens een kabbelende golf. Een verloren gewaande uitgeroeide soort, aangespoeld aan zee. De Noordzee dan in mijn geval.

Achteraf kijk je een koe in z’n kont, ofwel achteraf is het makkelijk oordelen. Mijn moeder zei dat altijd al zodra ik aangaf dat ik het anders had moeten doen dan dat ik gedaan had. Zij vervolgde dan met: Als je alles van tevoren weet, kun je met een dubbeltje de wereld rond (het was nog de tijd van de gulden).

Net voordat ik de eerste slok neem, zie ik een kerel met een bruine beer in zijn handen. Ik zoek zijn begeleider, maar die is er niet.Ineens begint de beer te bewegen en oorverdovend te krijsen. Ongelooflijk, er zit een baby in de beer, ik zie het nu pas. Degene die de bewegende krijsende beer vasthoudt, roept Anne-Fleur.

Ik moet meer bewegen van de dokter, in de vorige column heb ik daar ook al over geschreven en is de aanschaf van een hond langsgekomen. Dat bleek geen oplossing, daarom ben ik lid geworden van een hardloopclubje en doe ik nu, met nog 9 knarren, oefeningen onder leiding van een coach. Ze heet Cora en lijkt een kruising tussen een Belgische dikbil en een staafmixer.

Het is vijf over negen, de rolluiken van het afhaalpunt gaan tergend langzaam omhoog. Twee giebelende meiden komen erachter vandaan. Eén met stekels en pukkels en één die nekverrekkingen veroorzaakt want, zucht ze is bloedmooi.

Mijn vriendje is aan de diarree. Echt heel goor. Sorry trouwens, voor deze weinig smaakvolle opening, zo val je als lezer ongewild met je neus in de shit. Helpt het als ik erbij vermeld dat ik met ‘vriendje’ onze liefhebbende viervoeter bedoel? De kat, inderdaad. Bij wie ik ook maar gewoon in dienst ben. Hoor.

Ook wordt de aanvankelijke behoefte naar een dier maar al te vaak een last, waardoor het vervolgens retour wordt gezonden naar het asiel, wordt doorgespoeld in het toilet, of wordt vastgebonden aan een boom.

‘Je mag ‘m hebben als je ‘m leuk vindt.’ Susan is een gulle meid, dat wist ik al. Overgeschoten kadootjes of eventuele miskopen geeft ze makkelijk weg. Een pak speltmeel (‘gebruik ik niet’), een fles Zwitsal (‘zijn de kids allergisch voor’) of een tegoedbon van de bloemenwinkel (‘die katten gooien hier toch maar alle planten omver’). Susan maakt liever iemand blij dan dat ze alles bewaart ‘voor het geval, je weet maar nooit.’

Het was kerstavond, 11 uur. Balthazar de Koning zat in zijn stamkroeg ‘Het Oosten,’ samen met zijn vrienden Melchior Keizer en Casper Admiraal. Plots werd hun aandacht getrokken door een vallende ster. Zij viel met de deur in huis, kwam binnen zonder kloppen, wild en met een hoop bombarie. Ze was oogverblindend mooi en leek zo uit een missverkiezing te zijn gevallen.

Zeker drie keer per week wandel ik langs een raam waar ‘Puck Lou Mees’ is geboren. Geen idee hoe oud ze intussen is (dat ‘ze’ weet ik natuurlijk niet zeker, is ook van ondergeschikt belang), maar geboren blijft ze. Bovenal is ze gezegend met een prachtige namenvibe. Ik ken Puck Lou Mees niet, maar ze maakt me blij. Kan je zo hebben.

Om de schande gelijk maar in de groep te gooien… Ik kijk ongezond graag naar ‘Mr. Frank Visser doet uitspraak.’ Dat ik daarvoor helemaal naar het verderfelijke SBS6 moet schakelen, neem ik voor lief. Ik geniet me wild van die platte schreeuwpartijen, IQ’s onder de 35, weggepiepte krachttermen, tandeloze tokkies (of schrijf je dat met een hoofdletter, nee toch?) en onsamenhangende bedreigingen; ‘Nee, ik ben niet agressief, jij moet gewoon dood!’.

Veel yoga collega’s waren er niet gerust op. Die noodverordening van laatst en het aangekondigde ‘rel- event’ in de binnenstad. Onze yogastudio is tenslotte gevestigd aan de rand van de binnenstad, vlakbij het station ook nog..

De verkeersregels zijn wettelijk vastgelegd. Alle weggebruikers dienen zich daaraan te houden. Rechts houden op de rijbaan, links inhalen, stoppen voor een rood verkeerslicht etc. In het Reglement verkeersregels en verkeerstekens 1990 (Rvv) zijn al deze verkeersregels uitgewerkt. Ik rijd op een druilerige dag van mijn werk naar huis, het loopt tegen zessen en het is al donker.