Goed, lieve mensen, we kennen elkaar misschien al een beetje, dus ff met de billen bloot nu. Want ik lijk heel vriendelijk, lief, geïnteresseerd en accepteer een ieder zoals ie is en blablabla. Hou maar op. Van binnen ben ik namelijk arrogant en onuitstaanbaar. En jaloers. Dan weet je ’t even.

In de boekenkasten van drie generaties van mijn familie zal je het ‘Boek voor de jeugd’ en het ‘Nieuwe Boek voor de jeugd’ kunnen terugvinden. Het zijn boeken met sprookjes en verhalen, een paar jaar voor de tweede wereldoorlog uitgegeven door De Arbeiderspers. Dankzij de tweedehands-boekenhandel en zelfs oproepen per radio, konden vrijwel alle familieleden nog van de Boeken voor de jeugd worden voorzien. Het waren de boeken waaruit mijn vader voorlas aan zijn kinderen en zij

<p>Zondagochtend, uurtje of tien. Kopje koffie, krantje erbij. Buiten schijnt de zon en fluiten de vogels vrolijk dat het lente wordt. Maar als ik al die berichten in mijn krantje lees, word ik alleen maar intens droevig…</p>

De man legt uit dat hij overal tatoeages heeft, zijn gezicht, zijn bilnaad, zijn hele lichaam. “De pijnlijkste was die op mijn testikel,” zegt hij nog, ondeugend kijkend. Wat dan weer de vraag losweekt wat daar dan in hemelsnaam opstaat? Ik ben opeens klaarwakker. Hij mompelt iets over een glimlachend gezichtje.

Mijn tenen krommen zich als ik iemand ‘living the good life’ hoor zeggen. Een gevoel van “yuppenschaamte” bekruipt me, omdat ik zelf zo’n leven heb.

In de provincie is alles anders dan in de Randstad. Deze mening hoor en zie ik nog wel eens voorbijkomen, vaak ook in combinatie met een spottende ondertoon. Het komt er dan op neer dat iedereen die buiten de Randstad woont, wordt aangezien voor een wat sneu figuur die je niet altijd serieus dient te nemen. Wat weten die lui in ‘de regio’ nu van het leven in een grote stad?

Gisteren, na de Europese kampioenschappen shorttrack, vlogen in TV-interviews de vleeswaren door de lucht. Er ging een enkele medaille aan de schaatsneus voorbij. Daar mag je teleurgesteld over zijn en misschien wel een beetje boos. Maar in figuurlijke zin de koelkast opentrekken en de kijkers een lichaamsdeel in het gezicht smijten, dat vind ik onkies.

Soms laat ik me het hoofd op hol brengen. Door een theezakje van Pickwick dat een surrealistische kwesties aankaart: ‘Als welk dier zou je willen terugkeren op aarde?’<br /> Wat is dat voor een vraag joh. Gewoon als zoogdier. Als mens, om precies te zijn. Als profvoetballer of popmuzikant, nog preciezer. Durf te dromen, kost niks.

Heeft u het ook meegekregen? De verkiezingen Provinciale Staten 2023 zijn er weer. Zet u zich maar schrap! De verkiezingsprogramma’s en oneliners stromen als reclamefolders weer binnen op al uw tv-, krant-, internet-, post en gespreks- brievenbussen. Stickers met NEE daarop helpen botweg niet.

“Je denkt toch zeker niet dat ik € 520,- ga betalen?” sputterde ik. “Daar kunnen ze in Kiev drie maanden van eten!” Hij wilde naar het Songfestival. Het Eurovisie Songfestival. Ik zag mezelf al lopen als Songfestivalgekkie met vlaggetje, indianentooi en geschminkte wangen.