De Exit poll van Frans

Laten we het vergrootglas even boven de huidige politiek houden en laten we daarbij

even inzoomen op de exit polls en de snelle, bijna constante, berichtgeving van

tegenwoordig. Ik zal daarbij even opnoemen wat mij opvalt (uiteraard mag u daar zelf

een totaal andere mening op nahouden).

Het eerste voorbeeld dat ik wil uitvergroten is het nieuws dat de GL-PVDA 20

zetels wist te behalen en dat Frans Timmermans kort hierna besloot om afstand te

doen van het lijsttrekkerschap. Dit kwam op mij over als erg voorbarig. Natuurlijk kon GL-PVDA niet meer de grote winnaar worden, maar als ik heel eerlijk ben, dan

was ik daar al nooit vanuit gegaan in ons huidige politieke klimaat. Vanuit mijn optiek

is het politieke landschap zó enorm verdeeld dat een coalitie vormen een soort

tweede natuur is voor de Nederlander. Ik denk dat het beeld van de nek-aan-nekrace

klopt.

Ik denk dat een groot deel van Nederland al jarenlang uitkijkt naar het anti-

migratiebeeld dat Wilders schetst. Ik denk ook dat een groot, ander deel van de

Nederlandse bevolking snakt naar minder extreme maatregelen. Naar een

gematigder midden, waarbij de coalitie aan haar burgers bewijst dat zij kunnen

samenwerken, kunnen regeren en dat zij hun politieke visie kunnen uitvoeren. Er is een grote

groep mensen die snakt naar meer normaliteit en minder verdeeldheid; maar dit is

een groep die zich liever niet in de afvoerputjes van Facebook of andere social media platforms begeeft, om daar vervolgens overstemt te worden door de hardst schreeuwende politieke toetsenbordtijgers.

De vorige coalitie liet, mijns inziens, vooral zien dat er een tegenstem was gedaan.

De BBB, de NSC, de PVV. Twee van deze drie partijen zijn wat mij betreft

geëscaleerde actiegroepen, de derde is een one-issuepartij. Dat betekent dat een

groot deel van Nederland toen dacht: “ik ben dat prekerige gedrag van iedereen zat.

Ik wil een simpele partij die mijn belangen behartigt.”

Waarom zeg ik dit?

Omdat ik de BBB zie als de stem van de boer die zich genegeerd en in de steek

gelaten voelt. Omdat ik vind dat de NSC een speciale commissie had moeten

worden die, onder leiding van Pieter Omtzigt, alle misstanden mocht gaan hervormen

in de wetgeving en de politiek. En niet een politieke partij. In plaats daarvan toverden

populariteit en sentiment deze twee groepen om tot politieke partijen die, samen met

de PVV, bewezen dat zij geen echte bestuurservaring hadden. En dat was terug te

zien in het resultaat.

Even terug naar Frans en GroenLinks-PVDA. Het is een gegeven dat Timmermans

niet zo populair was. Vaak werd het beeld geschetst van een pedante kabouter die

de kandidaten te pas en te onpas wist te vertellen dat zij aan het ‘jokkebrokken’ waren.

Maar die kabouter had wel bestuurservaring (ook al kregen de meeste Nederlanders

daar misschien een enorme puntmuts van). Bestuurservaring dat het huidige kabinet

simpelweg, gewoon mist. Er is behoefte aan kennis en ervaring op het gebied van

regeren en het realiseren van beleid. In die context had Timmermans zeker nog

een rol kunnen vervullen. Niet als premier, maar bijvoorbeeld als minister van buitenlandse zaken. Ervaring in de politiek. Ervaring in Europa. Weten hoe het spelletje gespeeld moet worden op het Europese toneel. Daar loopt hij nu van weg; omdat de voorkeursstemmen en het aantal gewonnen zetels anders zijn uitgevallen dan hij had gehoopt.

Even een flauwe vergelijking misschien, maar er wordt wel eens gesproken over hoe

snel de nieuwe generatie werknemers het opgeeft bij een nieuwe werkgever.

“Bevalt het mij niet? Dan ben ik hier weg!” Die mentaliteit. Als je van die instelling af wil komen, dan moet je als leider van Partij van de Arbeid zorgen dat je daar geen spiegel van wordt. Stop er niet meteen mee. Ga juist het gesprek aan. Ga die onderhandelingen in. Probeer een plek te verwerven in de coalitie en deel met die coalitie jouw ervaring en expertise. Of, zoals die laconieke oom het op een familieverjaardag zou zeggen: “Ga gewoon aan het werk.”

Een ander simpele wijsheid die ook wel eens op feestjes gedeeld wordt is: “Tja, het

regent soms ook wel eens als ik naar het werk moet. Maar hoor je mij klagen? Nee

jong. Ik ga gewoon met de auto.”

Al met al lijkt het nieuws tegenwoordig zo snel te gaan dat men het gevoel heeft dat

men altijd reactionair moet zijn. Maar misschien is het juist wel belangrijk om het

nieuws even te laten bezinken. Om te wachten tot alle stemmen geteld zijn; ook al

gaan ze niet naar jou. Laat er een weekendje over heen gaan. Probeer niet om de

snelste te zijn, maar diegene die het meest bedachtzaam en doortastend is. Nieuws

verspreidt zich snel. Maar de juiste beslissing heeft meer tijd nodig. De Nederlandse

politiek is niet een honderd meter sprint, maar meer een soort avondvierdaagse, waarbij het uitlopen van de route belangrijker is dan het tijdstip dat je neerzet.