Moet ik ook bang zijn voor mijn leven ?

Deze week heb ik het heel lang geprobeerd weg te duwen, niets meer over te lezen, niet te luisteren naar alle TV- en radioprogramma's die het onderwerp bespraken. Simpelweg omdat ik er onrustig van werd en, eerlijk gezegd, zelfs een beetje bang. Ik heb het over de over toegankelijkheid voor iedere vrouw om de bloedtest te doen om te kijken of het ongeboren kind het Syndroom van Down heeft en dan - als dat zo is - de keuze gegeven wordt om het weg te laten halen. Of moet ik al zeggen: de gedwongen keuze? Het lijkt erop alsof de maatschappij geen kinderen (mensen) met het Downsyndroom meer wil.

Ik ben bang geworden en vraag me af: hoe verder? Wat is de volgende stap? Ik wil hier graag mijn mening en angst delen. In de hoop dat ik een ander tegengeluid geef. Laat ik beginnen dat ik single ben en geen kinderen heb (helaas) en wellicht denken jullie dan gelijk al: hou jij je mond maar, want je weet niet eens wat het is. Ik ben de eerste om te zeggen: klopt! Wat ik wel weet en zie is: hele leuke en lieve Downers en ook hele lastige en moeilijke Downers. Beiden hebben ze heel veel zorg nodig. Maar even tussendoor: “gewone” (wat is gewoon? Wie bepaalt wat gewoon is?) Kinderen en mensen kunnen ook leuk, lief, lastig, moeilijk, gevaarlijk zijn, toch?

En ja: omdat ik op een school voor speciaal onderwijs werk, wéét ik dat het zwaar is voor ouders, maar ook zó mooi! Ze hebben hun hele leven lang zorg nodig. Ik beken dat ik, toen ik met het schoolkamp meeging en na drie dagen deze kinderen weer over kon dragen aan hun eigen ouders, ik dacht: Pffff … wat een verantwoordelijkheid ... Ik had het voor drie dagen, maar zij hebben het hun leven lang.

Maar ... als wij als maatschappij gaan bepalen dat deze kinderen niet meer geboren mogen worden, wat gaat het in de toekomst worden? Als je een dwarslaesie hebt of maar één arm of, zoals ik, maar één goed werkend oog met kans op volledig verlies van zicht in de toekomst? Of je zit in een rolstoel of je bent doof? Wie gaat wanneer de volgende grens bepalen? Ik ben onrustig en bang!

Zoals gezegd, ik ben single zonder kinderen. De op een na jongste van ons grote gezin. Wanneer volgt er een “test” die bepaalt of iemand gezond genoeg is en zelfstandig genoeg is om verder te (mogen) leven. Want even heel “zwart-wit”, als ik over 20-30 jaar ziek-zwak-blind ben, heb ik nét zo veel zorg nodig als de geboren Downers van nu. Oh nee, die mogen niet meer geboren worden, want dat is teveel zorg en belasting voor de maatschappij. Ik ga wellicht ook een “zorg en belasting” worden voor de maatschappij omdat, als ik tegen die tijd 80 geworden ben, mijn broers en zussen gestorven zijn en ik geen kinderen heb die voor mij kunnen zorgen. Komt er dan ook een test met daarin de afstreepmogelijkheden: Alleen: negatief; Geen kinderen: negatief; Blind: negatief; Familie om voor te zorgen: te weinig: negatief. CONCLUSIE: geen goede kans van verder leven dus …

Mijn gedachten slaan op hol, zult u wellicht zeggen ... Ja, dat kan … Maar zijn ze werkelijk zo onrealistisch? Ik durf geen ja en geen nee te zeggen. Ik wil niet oordelen over genomen beslissingen of nog te nemen beslissingen. Wat ik wel wil en zal doen is: een tegengeluid geven en een dringende vraag stellen:

Mensen, er is een GOD van leven en van dood! Hij schenkt leven en wil ELK leven dragen in Zijn Hand en ervoor zorgen. Dat moeten wij respecteren en mogen wij niet doden. Niet in de moederschoot en niet op latere leeftijd. Ongeboren kinderen- ALLE kinderen- en levens die op welke manier op latere leeftijd niet voldoen aan het perfecte maatschappelijke plaatje, zijn door God geliefd en mogen leven!

Mijn angst en zorgen zijn wat minder omdat ik in een God geloof die voor mij zorgt: nu en ook straks.