Oprecht voorwaardelijk

Een auto die midden in de nacht de straat uit rijdt. Niets bijzonders, behalve dan dat de bestuurder van diezelfde auto, mijn hart meeneemt.

Ze rijdt haar toekomst tegemoet en ik wil haar niet langer tegenhouden. Wanneer mijn hoofd overspoeld wordt door gedachten, weet ik dat ik schrijven moet. Is dat waarom ik liefde niet binnen kan laten? Is dat waarom mijn vluchtmodus verschijnt zodra ik merk dat de ander van mij houdt?

Je ogen verwijden als je me aankijkt, shit het is oprecht. Ik wil jouw liefde beantwoorden, ik wil net zo zeker zijn als jij. Ik wil het, maar voel het niet. Misschien zal ik nooit meer schrijven als ik de ware vind. Misschien dat daarom mijn hart zich steeds voor de juiste sluit. Met pijn en verdriet weet ik mooie woorden op papier te zetten, met geluk en onvoorwaardelijke liefde weet ik geen raad. Ooit schreef ik eindeloze liefdesbrieven, was van afscheid nemen geen sprake. Maar tegenwoordig zie ik elke daad van liefde. Elk woord, gebaar en zoen, als een beweging dichter naar het einde.

Je zei me dat ik er niet in geloof, dat ik er nooit in geloofd heb. Je zei me dat je altijd voor me had willen kiezen, maar er door mij niet meer op vertrouwt. Ik hoop dat je het vertrouwen in jezelf houdt, dat jouw onvoorwaardelijke liefde ooit wel beantwoord wordt.

Ik hoop je ooit weer te horen lachen, je gelukkig te zien, ook al is dat met een ander. Mijn liefde was oprecht, maar oprecht voorwaardelijk. Ik pak mijn pen weer op en schrijf mijn hoofd leeg. Bedankt voor ons verdriet, die mij inspiratie geeft.

Een auto die midden in de nacht de straat uit rijdt. Niets bijzonders. De bestuurder dat ben ik. Met een leeg hoofd, zonder hart,

Rijd ik mijn toekomst tegemoet.