Terug in de basis

Verstandige, volwassen meisjes van mijn leeftijd zeggen graag dat ’t niet meer uitmaakt wat een ander van je vindt. Dat leeft een stuk makkelijker en relaxter. Prachtig. Jaloers op. Daarentegen is mijn leven helaas nog moeilijk en a-relaxt. Ik wil namelijk tot op de dag van vandaag altijd leuk, grappig en kleurrijk gevonden worden. Door iedereen. Het streven blijft nobel, het lukt niet altijd.

Dat laatste heeft te maken met mijn flexibele stemmingen. En dat is behoorlijk naar beneden afgerond. Want ff serieus, mijn dagelijkse aardverschuivingen, donderslagen bij heldere hemel, ‘four seasons in one day’ geven ieders mood swings het nakijken. Die klimaatschommelingen kunnen zo intens zijn dat ik af en toe vergeet wie ik in de basis echt ben. Immers die oudere jonge chick die door iedereen leuk, grappig en kleurrijk gevonden wil worden.

Een lieve bevriende collega had dat haarfijn in de gaten en sleepte me mee naar een Restorative Yin Yoga workshop. Iets waarvan ik me dan weer afvraag: ’Waarom kom ik hier zelf nou nooit op?’

Waarschijnlijk omdat dit ultieme ‘terugkeren naar de basis’ buiten mijn comfort zone plaatsvindt. En in die basis hoef ik aan iemand te showen hoe leuk, grappig en kleurrijk ik wel niet ben. Ik hoef alleen maar tot mezelf te komen. Is best hard werken, vergis je niet.

Nog es wat… al mijn frivole, kekke, strakke leggings liggen in de wasmand. Ik heb alleen nog die ene voor geval van nood en ziek op de bank. Zo’n comfortabel grijs ding van een maatje te groot. Word ik niet graag in gezien, maar nu moet het zo zijn, kan niet anders.

De workshop start met een zittende meditatie. Ik laat me meevoeren door de warme, liefdevolle stem van de docente en voel meteen dat ik doodmoe ben. Doodmoe van mezelf, van altijd maar een leuk, grappig en kleurrijk persoon willen zijn. Dat hoeft nu dus niet. Ik mag hier vanavond een onopvallende grijze muis zijn.

Echt, het mag, ook van mezelf. Ik laaf me volgzaam aan bewuste ademsessies, verzachtende houdingen, ben op advies van de docente lief voor mezelf. Het lukt me gewoon. In de spiegel betrap ik me zelfs op een vanzelfsprekend minzaam lachje. Ik zeg ‘Wow, Tijn Touber eat your heart out!’

De avond vliegt in alle rust voorbij. Ik ben terug in m’n basis, wat een cadeau…!

Na de sessie laat de docente me een tarotkaart trekken om te lezen welke boodschap die wellicht voor me in petto heeft. Altijd voor in, ik lees graag boodschappen. Uit de sierlijke krans met kaarten pak ik die ene waar m’n aandacht blijft hangen. Ik draai ‘m om en kan ’t niet laten: ‘Ja hoor, als ik ’t niet dacht, Wesley Sneijder! Die heb ik al!’

De docente verstaat haar vak en glimlacht liefdevol.

En ik sta weer in de basis, ben helemaal mezelf…