Lang geleden lag het hoofd van een ter dood veroordeelde man op het hakblok; het verhaal ging dat hij iemand had vermoord. Net voordat de beul het vonnis wilde uitvoeren riep de man: “STOP, ik voel een beestje op mijn nek, kunt u deze even wegjagen, anders sterft het ook.” Direct geloofde niemand meer dat hij een moordenaar was, dit moest een goede man zijn zonder kwade bedoelingen. Het beestje kreeg de naam `lieveheersbeestje’ omdat iedereen dacht dat het w

Een voormalig collega van mij was kleurenblind en volgens hem zag alles er min of meer blauw uit. Omdat hij met die aandoening was geboren, hebben we dat natuurlijk nooit met zekerheid kunnen bepalen. Wie weet zag hij alles wel door een roze bril en dacht hij alleen maar dat het blauw was. Het klinkt vast als een vreselijk probleem maar over het algemeen had hij, noch de anderen daar veel last van. Tot hij op een dag vroeg of ik iets voor hem wilde halen

Ach, het is zeker een leukerdje, dat zag ik meteen. Een lekkere, snelle jongen waar je mee gezien kunt worden. Op zich niet belangrijk, maar een beetje bekijks onderweg is best leuk. Houdt je scherp. Ik zou nooit zonder make up en uitgaanskleding met hem de hort op gaan. No way, wil er een beetje streetwise bijzitten. Want, heel eerlijk, hij geeft me kriebels in m’n buik.

Ik kan iedereen aanraden om heel zorgvuldig te zijn bij het versturen van een pakketje. Maak je net als ik een onbeduidend foutje (ik heb een doos in de post-automaat gestopt zonder verzendlabel, adres van de ontvanger of mijn eigen adres, kan iedereen gebeuren), dan is het echt super ingewikkeld om het op te lossen.

Even kort door de bocht…In principe vindt iedereen mij leuk. Heeft te maken met mijn aangeboren neiging om de medemens te pleasen tot ik er bij neerval. Af en toe letterlijk. En da’s niet goed hè?

Kun je het je nog herinneren? Een paar weken geleden had Nederland plots te kampen met een nazomer. Het was in september. De echte zomer was al een paar weken daarvoor gedoofd en het leek herfst te worden. Toen, ineens, straalde Nederland weer een zomerse gloed uit. Mensen kwamen naar buiten en de terrassen werden gevuld. Mijn moeder vond dit een ideaal moment om toch nog een ‘daggie strand te pakken’.

Toen dochterlief deze titel las, dacht ze dat ik mijn recept voor aardappelsoep in de spotlight ging zetten. Het idee alleen was voldoende, om het hele gezin een slappe lach te bezorgen.

Ik wil nog even terugkomen op mijn laatste en voorlaatste zwam over de olifant, de mug en het belang om soms eens wat te twijfelen. Ik wil dat even koppelen aan de verschrikkelijke gebeurtenissen in onze wereld, met name nu even aan dat wat er in Israël allemaal gaande is. Dat olifantje wordt sneller groter dan ik dacht.

Eens in de zoveel tijd is het weer zo’n dag. Zo’n dag waarvan ik zenuwachtig word, maar soms ook opgewonden. Waarvan ik niet goed weet wat me te wachten staat maar waarover ik, als ik alles goed geregeld heb, gelukkig ook nog wat controle uit kan oefenen.

Hoewel ik er 100% één van ben, kijk ik soms met verbazing naar anderen van mijn soortgenoten. Staan met honderden op en aan elkaar tijdens voetbalwedstrijden en noemen zich dan ‘de harde kern’. De harde kern van de supporters van een voetbalclub. En wat doe je dan op zo’n wedstrijddag? Dan ga je tekeer als een dwaas, mept in op andere supporters en beveiligers en daarna ga je naar huis om daar de kinderen naar bed te brengen en de vuilnisbak buiten te zetten.