Al een tijdje probeer ik mijzelf zoveel mogelijk te beschermen tegen het teveel binnenlaten van negativiteit.<br /> Niet dat ik ‘mijn ogen sluit’ voor datgene wat er in de wereld gebeurt, maar er zijn gewoon teveel negatieve prikkels op een dag. Daarnaast gaat het om gebeurtenissen waar ik geen invloed op heb.

Jongere mensen kunnen het zich waarschijnlijk niet voorstellen, maar in de tijd dat ‘ik’ jong was, konden we niet twitteren, chatten, berichtjes op Facebook of TikTok zetten of bekijken. Het nieuws kon je hooguit &#8216;s avonds op de televisie zien en wilde je iets ingewikkelds weten, dan pakte je een encyclopedie. Fake-news kenden we niet, want wat in de encyclopedie stond, klopte gewoon altijd. Tenminste, zo werd ons verteld!

Het is zaterdagmorgen. Buiten is het grauw en het regent, maar op mijn keukentafel ligt de krant en het koffiezetapparaat produceert, naast een hoop herrie, een heerlijk bakkie troost. De broodjes zijn vers en de geur van dat vers gebakken brood maakt dat het een geluksmomentje is. Jazeker, ik kan daar van genieten.

De dorpsgek is een wel zeer denigrerende naam voor een dorpsfiguur die zowel excentriek is en als zonderling wordt beschouwd. Joshua is zo’n persoon die zich niet schikt naar alle gedragsnormen die als ‘normaal’ worden bestempeld. Hij woont samen met zijn broer in het ouderlijk huis en rijdt dagelijks op zijn bakfiets door het dorp; soms zelfs daarbuiten.

Als je een Engelsman hoort zeggen: ‘Sticks and stones,’ dan bedoelt hij dat fysiek geweld hem wel kan schaden, maar woorden niet. Het vervolg, dat meestal wordt weggelaten, omdat men ervan uitgaat dat het alom bekend is, gaat als volgt: ‘But words can never hurt me’. Dat tweede deel had ik vast al eens gehoord, maar waarschijnlijk verkeerd verstaan of vanuit mijn persoonlijke ervaring anders geïnterpreteerd.

Een mug is een mug, een olifant is een olifant. Dat lijkt me niet zo moeilijk. Toch is de praktijk een stuk weerbarstiger. Wat voor de één een mug is, is voor de ander een olifant…. De mens neemt de wereld om zich heen nu eenmaal vanuit zijn eigen beperkte perspectief waar, en dan ook nog eens met maar vijf zintuigen.

Nog niet zo lang geleden voorspelde ik het al in mijn column ‘Lemmingen’. Niet omdat ik op schouderklopjes zit te wachten, maar alleen om nog wat anders aan de kaak te stellen, kom ik er nog even op terug.

Paar daagjes Terschelling, knapt een mens van op. Even in een andere belevingswereld. Ook in een andere tijdzone trouwens, gelet op de nogal gedateerde bouwstijl op dit eiland. Een dolkomisch contrast met de pracht en praal van Barcelona, waar ik enkele dagen eerder nog in rond banjerde. Nee, hier kom je niet voor de moderne kunst en de oogstrelende architectuur. In wezen is Terschelling tijdloos.

Binnen onze maatschappij bekruipt mij steeds vaker het gevoel dat je altijd en overal een mening over moet hebben. En als je er uiteindelijk één hebt, dat je deze ook nog eens altijd maar weer en overal staande moet zien te houden, anders word je ongeloofwaardig. Freek de Jonge heeft een mening al eens vergeleken met een erectie.

Een relatie eindigt niet zomaar. Daar ging veel praten, piekeren en huilen aan vooraf. Relatietherapie in diverse vormen in de hoop dat datgene wat kwijt was weer teruggevonden werd. Het mocht niet baten.