Vroeger, toen deze ‘jongen’ een jongetje was, leerde je op de Lagere School nog over ‘inboorlingen’ en kannibalen (menseneters).<br /> Dat zou nu een leerkracht voor de rechter brengen, maar toen zag ik foto’s en tekeningen van mannen (meestal een zendelingen) met tropenhelm, in een grote hout gestookte kookpot zitten. Daaromheen dansten de feestende ‘inboorlingen’ in rieten rokjes op het ritme van een tamtam. Een kok, met een mensenbeentje in zijn haar, stond met een grote h

Gapend met een bord op schoot probeer ik het staartje van mijn weekend voor de teevee door te brengen, maar ik haak af na de voetbal. Tuurlijk, er is een grote doelgroep die dat educatieve boerderijgedoe van Yvon J. en haar discipelen prima kan verstouwen, ik hoor daar niet bij. Ga wel ff een stukkie tikken ofzo. Dat tomeloze gekir van voornoemde Yvon trek ik overigens ook niet zo goed, dus ik zet de teevee vast zachter. Ah, reclame, van Lidl en de huishoudelijke apparaten va

Er worden allemaal spullen naar binnen gedragen, andere kleren worden aangedaan, er worden materialen schoongemaakt. Het echte werk moet nog beginnen, maar de mensen hebben het nu al warm. De spanning was bij mij in ieder geval vooraf al voelbaar en stijgt en daalt bij vlagen. Het ‘hoofd’ vraagt om muziek, zodat hij zich misschien beter kan focussen.

Oh jongens, ik kan af en toe zo lekker ongegeneerd tevreden zijn met mezelf. Nu ook weer, met bedenkelijke guilty pleasures op m’n oortjes, in de tuin, in de zon, geef ik me over aan een moment van pure eigengeilerij.

Een aartsengel moet het worden, geen gewone engel. In ieder geval met goddelijke mannelijke of vrouwelijke energie. Niet om Greta Tunberg te promoveren tot gezant van God. Nee, het kaliber zware aartsengel en boodschapper van God is broodnodig om Greta en haar hordes devoot volgende scholieren, te begeleiden naar een meer realistische kijk op de wereld.

Duits was mijn favoriete vak op school. Of dat nou kwam door “Der Alte”, “Derrick” of “Tatort” of toch door die bijzonder prettig ogende leraar Duits. In de jaren 80 begon het, hoe dan ook, wat meer geoorloofd te zijn om Duits “leuk” te vinden.

Misschien kunt u zich het drama in Oss nog herinneren met de ‘Stint.’ Dat treinongeluk waarbij een aantal kinderen om het leven zijn gekomen en waarbij de Stint vrijwel direct werd aangemerkt als een slecht product. Het heeft te maken gehad met het hendel dat eruit zag als een handrem.

Stel je voor: een congreszaal vol mensen, een prachtig onderwerp om een lezing over te houden en een enthousiaste dagvoorzitter die mij vriendelijk introduceert.<br /> ‘Dames en Heren ik ben blij u de volgende spreker aan te mogen kondigen en wel: niemand minder dan Hans Schoevers.’

Kent u dat programma ‘lang leve de liefde’, waar twee mensen een etmaal met elkaar op moeten trekken en dan de mogelijkheid hebben om dat nog eens met een etmaal te verlengen. Allemaal met het doel de liefde voor het leven te vinden. Het is een ‘guilty pleasure’, en ik schaam me er soms ook een beetje voor dat ik er naar kijk.

De meeste columnlezers zullen deze titel wel herkennen, aangezien een van ’s lands bekendste columnisten in de NRC zijn stukjes vaak op deze manier begint. Het recept voor zijn column is herkenbaar.