Eind februari krijg ik een mailtje dat mijn OV-chipkaart bijna verloopt. Ik heb hem inderdaad inmiddels zó lang, dat ik mijn wachtwoord én gebruikersnaam blijk te zijn vergeten. Maar na een kwartiertje aanmodderen, kan ik inloggen. Ik lees dat je 7,50 euro moet betalen voor een nieuwe kaart. Maar ik lees ook dat je hem gratis van de NS ontvangt, als je een NS-abonnement hebt.

Ineens zag ik het en weet het inmiddels zeker, er is buitenaards leven en ze zijn al onder ons. Ze proberen onze vermeende beschaving te ontwrichten en zitten ondertussen op tal van strategische plaatsen. Maar ze maken fouten, die ga je alleen pas zien als je het door hebt, met dank aan onze grote denker Johan Cruijff. Een paar voorbeelden…..

Comedy Central gebruik ik alleen om herhalingen van al honderd keer herhaalde afleveringen van Friends nog es te herhalen. Net als velen krijg ik maar moeilijk genoeg van deze iconische serie en dat komt vooral door de geniale cast, acteurs die stuk voor stuk dondersgoed zijn in hun werk. Kun je niet van elk succesproduct zeggen…

Het is rustig aan het voetbalfront. In politieke termen zou je spreken van een zomerreces, maar in het voetbal duurt dat in ieder geval niet zo lang. De voetbalwereld staat eigenlijk nooit stil, want er is altijd wel een opzienbarende transfer van een speler die naar de zandbak van Saoedi-Arabië vertrekt omdat het zo’n mooie sportieve uitdaging is en het daar allemaal zo goed geregeld is.

En zo zitten we dan, zoals we dat in politiek jargon zo mooi kunnen zeggen, ineens met een 'nieuwe politieke realiteit'. In goed...

Vandaag, 1 juli, vieren wij Keti Koti, de afschaffing van de slavernij. Het is goed om zo af en toe stil te staan bij gebeurtenissen uit...

Ik kan hun hersenen horen kraken. Gefronste gezichtjes en hard schrijvende handen is wat ik zie van achter mijn bureautje in het grote lokaal. “Het is bijna pauze, de laatste loodjes jongens,” zeg ik om in mijn ogen de pijn een beetje te verzachten. Ik krijg een aantal dode blikken terug, maar het blijft doodstil. Wat ongemakkelijk eigenlijk.

‘Ben je je mobieltje nu alwéér kwijt?’ Misprijzend schudt mijn man zijn hoofd. ‘Nee, niet kwijt, ik kan het alleen even niet vinden.’ Het is een dagelijks terugkerend gespreksonderwerp. Ik moet altijd zoeken naar iets. Ook al weet ik bijna zeker dat het voorwerp zich ergens in mijn handtas bevindt.

Toen ik de leeftijd van zestien jaar bereikte, naar de mening van mijn ouders genoeg lol op school had gemaakt en daartegenover nauwelijks aanwijsbaar resultaat had neergezet, werd voor mij een werkplekje gevonden op de afdeling advertentie-incasso van N.V. Dagblad Het Parool te Amsterdam.

Jouw hand op mijn bil. Ondeugend knijp je erin. Met mijn wang voorzichtig tegen je borst aan geleund. Onze handen in elkaar verstrengeld tot man en vrouw. Een overhemd, een pak. Die knalblauwe ogen waarin ik mijn stoutste dromen kan lezen. Ik kan en wil écht niet meer wachten. Maar het moet. Nog even dan. Een flinke dosis voorpret met een heel klein beetje geduld. 14 dagen lang.