Vroeger had ik een krantenwijk. Nu ben ik 17 en klaar voor een échte baan. Een carrière als E-bike Fietskoerier zie ik wel zitten. Wanneer de avond valt, neemt langzaam een oranjegekleurde invasie het straatbeeld over. Op ruime afstand zie ik ze staan. De lelijke oranjekleur doet pijn aan mijn ogen. Ik fiets recht op mijn doel af; de Thuisbezorgd hub.

Dat was het dan. De enige restanten van de feestdagen die nog zichtbaar zijn, liggen op straat in de vorm van achtergelaten vuurwerkpijlen. Hier en daar liggen nog lege omhulsels en wat verbrand karton. De overgang van kerstavond tot de jaarwisseling is weer voorspoedig verlopen. Het is een vast ritueel waarbij je niet echt bewust bent van de dagen. Of het nu woensdag is of zaterdag, de dagen bestaan allemaal uit eten, spelletjes doen en vooral laat naar bed gaan.

Goeie koffie verkoopt zichzelf. Dus dat een sterk koffiemerk de slogan ’Met wie zou jij weer es een koffietje willen doen?’ de wereld in slingert, schiet wat mij betreft z’n doel net zo hard voorbij als een penalty van Seedorf, ergens in de vorige eeuw…

Met ingang van 1 januari 2023 heb ik afscheid genomen van mijn laatste bestuursfunctie. Mijn goede voornemens voor de tijd hierna zijn: meer schrijven, fotograferen en misschien de schildersezel, die al vijftien jaar in de stal staat, het huis in halen om hem met verf te besmeuren tot iets heel abstracts.

Deze week ontving ik weer eens een periodieke afrekening van de lokale apotheek. Op zich niets nieuws; zo af en toe heb je wel eens een pilletje of een zalfje nodig en dan moet je er even langs.

‘Echt hoor, het is tijd om volwassen te worden,’ aldus mijn collega instructrice. Het is zaterdagochtend, aan de koffietafel bij de sportschool. Ik knik en lach er niet eens bij. Ben het verdomme roerend met haar eens, we zitten in hetzelfde schuitje. De jonge fitnessinstructeur tegenover ons, nog geeneens 30, kijkt niet op van zijn telefoon. Waarom zou hij ook, dit gesprek gaat hem boven de pet, hij is nog niet zover.

Tijdens een genealogische speurtocht kwam ik toevallig een document tegen dat een dramatisch bedrijfsongeval beschreef van een oude voorvader, de vader van mijn opa, die als daggelder bij een boer zijn kost probeerde te verdienen en uiteindelijk -weken erna- aan de gevolgen daarvan is overleden. Govert Gerijts heette hij.

Er gaat geen dag voorbij of er valt ergens op een website betreffende de taalontwikkeling te lezen dat het veel eenvoudiger en simpeler moet met het Nederlands taalgebruik. Het is erg tegen het zere been dat er taal-en literatuur middenvelders zijn die er openlijk voor pleiten om de spreektaal officieel te erkennen als gangbare schrijftaal. In het bijzonder publieke en dienstverlenende instellingen zouden deze restrictie in acht moeten nemen.

Als mijn vader en ik vroeger een kerstboom gingen uitzoeken, kwamen we nooit thuis met de mooiste of de grootste boom. Mijn vader had de, voor mij toen vervelende, gewoonte om altijd de boom te kopen die niemand wilde hebben. De afdanker. De lelijkerd. De boom die niet de perfecte driehoek vorm had, maar waarvan de takken alle kanten op stonden.

Slaat u er op aan? Waarschijnlijk wel, want het is inmiddels een begrip geworden. Voor velen een doel op zich, voor enkelen slechts een keerzijde van de medaille.