Daar sta je dan. In de stromende regen op een overvol perron. Er wordt al tijden bezuinigd op het openbaar vervoer. Personeelstekort. Verschillende treinen vallen uit, en de treinen die wel rijden zijn overvol. Zeker geen pretje, dat geprop en gestoei om een stoel, maar ach, het brengt je van A naar B. en als je dan eindelijk een plek bemachtigd hebt, valt het allemaal best wel mee, toch?

We leven in een tijd waarin het lijkt of alles kapot moet. Het ene shagrijn is nog niet afgerond, of het andere dient zich alweer aan. Een gedegen onderzoek vooraf is niet nodig, een vermelding op social media is genoeg en achteraf kijken we dan wel of het terecht was. Dat de naam en faam van de betrokkene dan al naar de knoppen is, is dan jammer en wordt afgedaan als bijkomende en onvermijdelijke schade, of zoals de Engelsen zeggen: Collateral damage.

Lieve Facebookvriend of -kennis. Waarschijnlijk ben ik blij met je. Ik vind je leuk, aardig of op z’n minst sympathiek, maar één ding hoef ik niet te zien. Een foto van je kerstboom..

Ze legt een zwart-wit snoepje in mijn hand en drukt hem stevig dicht. “Niet tegen mama vertellen,” fluistert ze zacht. Ik knijp mijn kleine kinderhand dicht en bewaar het zwart-wit snoepje alsof ik een fonkelende diamant in handen heb.

Wordt nog wat, volgende week maandag. In wat voor een ravijn komen we terecht met z’n allen? Waar moeten we ons dan druk over gaan maken? Het WK is namelijk afgelopen.Maandag, de dag nadat Marokko op sensationele wijze de wereldbeker voor de neus van Argentinië wegkaapte.

Als de VN-klimaattop in het Egyptische Sharm-el-Sheikh ons ook maar één ding heeft geleerd, dan is het wel dat we gewoon naar de kloten gaan. De enige overeenstemming die is bereikt is een fonds voor ontwikkelingslanden die schade hebben opgelopen als gevolg van de klimaatverandering waar ze, vooral naar hun eigen mening, part noch deel aan hebben. Als het ergens een grote smeerboel is, dan is het wel in dat soort landen. Bent u bijvoorbeeld weleens in India geweest?

De Gemeente (Berkelland) waar ik in woon is nu ruim een jaar een regenbooggemeente. Een regenbooggemeente is een gemeente die actief beleid ontwikkelt voor de acceptatie van lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuele, transgender, en intersekse personen (LHBTIQ+- personen). Klinkt hartstikke mooi en het is natuurlijk goed bedoeld. Maar is het wel verstandig om de regenboogvlag te hijsen? Creëer je daarmee juist geen polarisatie?

Dansen ja. Met vriendlief. Rock ’n roll dansen, of salsa desnoods. Dit breng ik al jaren voorzichtig onder de aandacht en kan immer op een honende ontvangst rekenen: ‘Ik ben niet zo’n metromannetje met soepele heupjes.’ Kansloos.

Het heerlijk avondje is gekomen, het avondje van infla-terklaas. Het is elk jaar weer hetzelfde liedje en de verlanglijstjes worden ook elk jaar langer en extravaganter. Terwijl ik vroeger enkel een mini babyborn met een huisje van karton wilde, worden de cadeaus de laatste tijd steeds groter en luxueuzer.

Ik kijk nooit naar voetbal en ik ben ook niet geïnteresseerd in het salaris of het ego van de voetbaltrainer. Integendeel, zodra ik het karakteristieke gejoel ergens gewaarword, ga ik op zoek naar een knop om het geluid de nek om te draaien.