Goed, een slaaptalent ben ik nooit geweest, maar sinds de intrede van het fenomeen overgang is een stabiele nachtrust minder vanzelfsprekend dan ooit.Kom ik aan, met m’n magnesiumvoetenbadje, kalmerende ademoefeningen, kopje kamillethee, meditatiemuziekje, mobiel al weggelegd…allemaal voorbereidingen om die felbegeerde nachtrust te pleasen en bijna tot stalkens toe na te jagen.

Daar gaat ze weer. Om half 7 ’s ochtends of midden op de dag. Met betraande ogen of een glimlach. Door de winkelstraten, over de boulevard, met rode blosjes, soms met verwilderd haar. Op weg naar oom en tante, op weg naar haar werk. Steeds zie ík haar weer gaan, zonder dat iemand het merkt.

Met mijn 35 jaar word ik dagelijks om mijn mening gevraagd; het uiten van deskundige inzichten is namelijk mijn werk. Vanuit het management (en Sociale kringen) wordt de wijze waarop ik dit uit vaak als onprettig ervaren. Ik voel me dagelijks de cycloop in het land van de blinde, of Copernicus in de 16e eeuw.

Door mijn werk in de zorg en als rouwbegeleider weet ik prima troost te bieden aan degene die gaat sterven, maar ook aan hen die achter blijven als hun dierbare overleden is. Mijn empathie is altijd oprecht, mijn woorden worden zorgvuldig gekozen, mijn zwijgen eveneens. En toch…als het je dan zelf overkomt…Op 3 september 2022 moest ik afscheid nemen van mijn allerbeste vriend. Mijn maatje, mijn alles, mijn Hugo. En ik ben ontroostbaar. Dit ‘stukkie’ wordt een eerbetoon aan he

Als jongeren in Nederland een pilletje nemen op een festival, denken ze waarschijnlijk niet zo snel aan gemuteerde bomen en verontreinigd grondwater. Toch hebben die fenomenen veel met elkaar te maken.

De enige beroepsgroep in Nederland die zich niet druk hoeft te maken om het behoud van haar baan, zich niet hoeft te bekommeren om dreigende en beslissende functioneringsgesprekken etc. zijn justitiabelen en justitiële magistraten. Zij worden na een doorlopen RAIO traject voor het leven benoemd en worden zoals misdaadverslaggever Peter R. de Vries eens publiekelijk verklaarde, bij iedere uitglijder niet ontslagen maar weggepromoveerd.

Pakkende titel hè, smeerlap! Geeft niet hoor, leuk dat je er bent. Tijdens een avondwandeling door de Malagese branding zie ik in de nabije verte een jong stelletje wat klooien. Een stoer verhaal in wording. Ach, wie is er niet volwassen mee geworden…

Als je Elizabeth langzaam uitspreekt zullen de Engelsen hun wenkbrauwen fronsen en het glashard ontkennen. Probeert u het maar eens. Het klinkt dan als; E Liza bad. Koning George V veranderde niet zomaar de oorspronkelijke Duits-klinkende achternaam van de koninklijke familie in 1917 naar het Engels- klinkende Windsor.

Op de uitnodiging van een vriendin staat: ‘Trek warme kleding en wandelschoenen aan en tref mij achter de warme chocolademelk bij restaurant de Bootsman’. Heerlijk, zo’n alternatief voor een zitverjaardag in de kring.

‘Wat zijn de vrouwen groot, wat zijn de vrouwen groot. Laatst lag ik op het strand, ik denk daar ligt een rondvaartboot.’ Het is een tekst van wijlen Jeroen Van Merwijk.Ik moest aan hem denken toen ik pardoes in een discussie was beland met vrouwen die groter wilden worden dan de natuur ze had toebedeeld.