Rat & muis

Er loopt een rat in onze tuin! Door het eetkamerraam zie ik hem met zijn dikke staart zó de border insluipen. Even later struint hij gezellig tussen de struiken. Smakelijk eten, Ilse. Af en toe kijkt-ie me even aan met zijn glinsterende oogjes. Zo van: 'Zie mij maar eens te vangen!' Laat dat inderdaad nou precies zijn wat ik van plan ben! 

Ik weet dat het niet heel diervriendelijk is om een dodelijke val te zetten, maar ik weet ook hoe snel ratten zich vermeerderen als je hier geen stokje voor steekt! Ze schijnen 15 keer per jaar van 7-10 jongen te kunnen bevallen! En die jongen kunnen na 12 weken ook alweer jongen! Als je het zo bekijkt, doe ik de wereld een groot plezier door meteen bij het eerste signaal van een rattenuitbraak in te grijpen. En met een val gaat de rat in ieder geval in één klap dood. Ik zou nooit een lijmplank of vergif gebruiken, dat vind ik echt geen humane dood. Dus een beetje diervriendelijk ben ik toch wel. 

Op Google zoek ik voor de zekerheid even op of ik inderdaad met een rat te maken heb, of met een obese muis. Bij 'rat' zie ik: dikker lijf. Check, klopt. Grotere kop in verhouding tot het lijf. Check, klopt. Kleine, harige oortjes. Daar ben ik niet zeker van, dan had-ie wat langer stil moeten blijven zitten. Maar denk van wel. En die moet weg! 

Voor wat betreft knaagdieren elimineren, hebben mijn man en ik een glasheldere taakverdeling. IK tref de voorbereidingen, HIJ voert de executie uit en gooit het stoffelijk overschot in de vuilnisbak. Bij het restafval uiteraard.  

Ik haast me naar de Gamma voor wegwerphandschoenen en een rattenval, die wonderbaarlijk genoeg niet veel afwijkt van een muizenval. Hij is alleen wat groter en dus ook duurder.  

Thuisgekomen zoek ik uit wat ratten graag eten, want zo'n laatste maal moet wel smakelijk zijn. Het wordt Calvé pindakaas, mét stukjes noot. Niet omdat ik heb gelezen dat ratten die het liefst hebben, wel omdat we die nou eenmaal in huis hebben.  

Omdat ik a-technisch ben én gehecht aan mijn vingers, zijn de volgende taken voor mijn man. Hij prepareert de val en zet hem op een strategische plek neer. Al de volgende morgen ligt de val ondersteboven. Ik zie er iets vlezigs onder liggen. Voor geen geld haal ik het slachtoffer er zelf uit! 'Denk je dat IK dat leuk vindt om te doen?' vraagt mijn man. 'Nee, maar aangezien ik het echt niet durf en we hier nog maar met ons tweeën wonen...,' is mijn zwakke reactie.  Ik reik hem met een lieve, enigszins schuldbewuste glimlach een paar wegwerkhandschoenen aan. Een paar minuten later komt hij binnen met de lege rattenklem. Ik maak hem schoon (dát vind ik gelukkig niet eng), want natuurlijk moet de hele procedure nog een keer herhaald worden om te voorkomen dat er binnenkort weer een verdwaald exemplaar mijn eetlust bederft.  

Ik vraag of het een grote rat was. 'Ils, het was een muis. En niet eens zo'n grote.'  

Aan Google heb je ook niets meer tegenwoordig.