Ilse Annegarn schrijft haar eerste en laatste politieke column.

Wat lijkt het met geweldig om mee te doen aan een quiz op televisie! Dat ik bijvoorbeeld bij Twee voor Twaalf zit. Ik ben dan bij voorkeur degene die opzoekt en bij veel vragen al binnen vijf seconden het belletje laat rinkelen omdat ik het antwoord heb (ja, ik ben me ervan bewust dat ik daar nog wel even mee moet oefenen). Het lijkt me helemáál het toppunt van geluk dat ik in diezelfde quiz als opzoekende secondant af en toe spontaan het antwoord weet terwijl mijn quiz-genoo

Vroeger was vreemdgaan veel gemakkelijker. Een fluitje van een cent. En nee, natuurlijk spreek ik niet uit eigen ervaring, het zou wel van erg veel lef getuigen om dat hier publiekelijk te gaan delen, toch?

Er loopt een rat in onze tuin! Door het eetkamerraam zie ik hem met zijn dikke staart zó de border insluipen. Even later struint hij gezellig tussen de struiken. Smakelijk eten, Ilse.

In mijn eerste columnbundel beschreef ik trots hoe ik 's avonds met mails en brieven zaken oploste die ik overdag verprutst had. Nu ik...

Niks is erger dan een ‘bijrijder’ die je, terwijl JIJ achter het stuur zit, continu aanwijzingen geeft. Met opmerkingen als: ‘Kijk uit!...

Reclame mag niet misleidend zijn. Waarom staan de advertenties van makelaars dan nog altijd zo vol te positief geformuleerde bullshit? Je komt maar zelden een realistische beschrijving van de werkelijkheid tegen. Nu er nog altijd een tekort aan woningen is, zou je wat selectie vóór de poort toch juist aan moeten moedigen? Door eerlijk te omschrijven wat er te koop is, haken mensen met twee linkerhanden, en huizenjagers zonder rijke-ouders verbouwpotje, dan vanzelf af.

Wist je dat er in Nederland bureaus zijn waar je diploma's kunt kopen?

Als 60-jarige krijg ik weer feestelijke post van het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Of ik weer een uitstrijkje wil laten maken. Ik haat uitstrijkjes láten maken, dus kies voor het alternatief ‘zelftest.’ Die lijkt qua uitvoering op een coronatest al stop je het wattenstaafje hierbij niet in je neus. Helaas blijkt een paar weken later uit deze zelftest dat ik HPV heb. Aangezien dat heel soms in baarmoederhalskanker ontaardt en ik geen zin heb in twee kan

Ik ben superblij met mijn nieuwe e-bike én tegelijkertijd panisch dat-ie gestolen wordt. Dat komt natuurlijk niet helemaal uit de lucht vallen, in Nederland worden er op dit moment veel meer e-bikes gestolen dan gewone fietsen.

Natuurlijk mag je huilen als je net de diagnose kanker hebt gekregen, dat is een heel normale reactie. Maar er zijn mensen die voortdurend blijven zuchten, kreunen en steunen.

Tijdens een uitvaart vliegen de superlatieven je vaak om de oren. Eigenlijk is het één grote commercial die ervoor lijkt te moeten zorgen dat de overledene een eersterangs plekje in de hemel krijgt. Er worden flink wat tranen weggepinkt, want er is opnieuw een supermens gestorven. En altijd (veel) te vroeg!

Ik kan iedereen aanraden om heel zorgvuldig te zijn bij het versturen van een pakketje. Maak je net als ik een onbeduidend foutje (ik heb een doos in de post-automaat gestopt zonder verzendlabel, adres van de ontvanger of mijn eigen adres, kan iedereen gebeuren), dan is het echt super ingewikkeld om het op te lossen.

Jongere mensen kunnen het zich waarschijnlijk niet voorstellen, maar in de tijd dat ‘ik’ jong was, konden we niet twitteren, chatten, berichtjes op Facebook of TikTok zetten of bekijken. Het nieuws kon je hooguit ‘s avonds op de televisie zien en wilde je iets ingewikkelds weten, dan pakte je een encyclopedie. Fake-news kenden we niet, want wat in de encyclopedie stond, klopte gewoon altijd. Tenminste, zo werd ons verteld!

Soms snap je niet waarom je zo lang doorgaat met een scheefgegroeide relatie waarbij volledig over jouw behoeften wordt heen gewalst. Ik zit al tien jaar in een dergelijke relatie en vraag me regelmatig af: ‘Waar ben ik aan begonnen?’ Ik kan het echter ook niet over mijn hart verkrijgen om de relatie met P. te beëindigen.

"Snurk jij?" Ze vraagt het met een lief lachje. "Wat een rare vraag, we kennen elkaar pas een week!"

Toen ik bijna een jaar terug als vrijwilligster bij de bibliotheek begon, besloot ik over twee onderwerpen niet te gaan praten. Niet over mijn schrijfactiviteiten en niet over mijn ziekte. Ik ben hier immers om wat goeds voor een ander te doen en niet om het over mijn eigen lusten en lasten te hebben. Of het gelukt is?

Iedereen in mijn directe omgeving weet inmiddels wel dat ik als vrijwilligster in de Venlose stadsbibliotheek werk. Ook veel anderen weten dat trouwens, omdat ik harder ga praten als ik ergens erg enthousiast over ben. Sorry!

Eind februari krijg ik een mailtje dat mijn OV-chipkaart bijna verloopt. Ik heb hem inderdaad inmiddels zó lang, dat ik mijn wachtwoord én gebruikersnaam blijk te zijn vergeten. Maar na een kwartiertje aanmodderen, kan ik inloggen. Ik lees dat je 7,50 euro moet betalen voor een nieuwe kaart. Maar ik lees ook dat je hem gratis van de NS ontvangt, als je een NS-abonnement hebt.

‘Ben je je mobieltje nu alwéér kwijt?’ Misprijzend schudt mijn man zijn hoofd. ‘Nee, niet kwijt, ik kan het alleen even niet vinden.’ Het is een dagelijks terugkerend gespreksonderwerp. Ik moet altijd zoeken naar iets. Ook al weet ik bijna zeker dat het voorwerp zich ergens in mijn handtas bevindt.