Wanneer komt de wet? Hoeveel vrouwen moeten er nog dood?

Ik ben het spuug- en bloedzat. Jij ook, hoop ik. Elke maand opnieuw dezelfde kop: Vrouw vermoord door partner. Elke maand opnieuw dat schrijnende verhaal. Een jonge vrouw, een moeder, een dochter, een vriendin. Er was vaak al een patroon. Aangiftes. Bedreigingen. Vluchten. Terugkomen. Geen plek in een opvanghuis. Een wijkagent die niks kon doen. En dan, uiteindelijk, een lichaam. Een slachtoffer. Weer een naam in het nieuws. Weer bloemen bij een flatgebouw. Weer een kind zonder moeder.

En dan de stilte.

De stilte van het systeem.

De stilte van de politiek.

We leven in een land dat trots is op zijn rechtstaat. Op veiligheid. Op gelijke rechten. Op emancipatie. Maar tegelijk leven we in een land waar een vrouw pas serieus genomen wordt als ze koud is. Als haar naam een hashtag wordt. Als haar familie moet smeken om aandacht, omdat haar dood gewoon het volgende 'incident' in het rijtje is.

Wanneer gaan we toegeven dat dit geen incidenten zijn, maar structureel geweld?

Wanneer stoppen we met de term familiedrama, alsof het een soapaflevering was?

Wanneer geven we toe dat vrouwenmoord een systeemprobleem is – met daders, slachtoffers, én verantwoordelijken die blijven zwijgen?

Waar blijft de wet?

Waarom is er in Nederland nog steeds geen Wet Femicide? Waarom is er nog geen specifieke wetgeving die vrouwenmoord als aparte, zwaarwegende misdaad erkent? Waarom schuift de politiek het steeds voor zich uit? Is het te ongemakkelijk? Te moeilijk? Te duur?

In Spanje bestaat die wet. Sinds 2004 al. Daar erkent de staat dat vrouwenmoord niet zomaar een moord is, maar het eindstation van een ketting aan structureel geweld. Er is een nationale strategie. Speciale rechtbanken. Extra bescherming. Preventie, vroegsignalering, aanpak van machocultuur. Het is geen perfect systeem, maar ze hebben het in elk geval geprobeerd.

En hier? In Nederland?

Hier analyseren we het nog.

Hier maken we nog taskforces en actieplannen.

Hier discussiëren we of het niet te ‘politiek’ is om het femicide te noemen.

Maar wat is er politiek aan leven of dood? Wat is er politiek aan het recht om niet vermoord te worden door iemand die ooit zei dat hij van je hield?

Ik spreek hier niet als academicus. Niet als politicus. Niet als expert. Ik spreek hier als zoon, broer, vriend. Als iemand die vrouwen kent die bedreigd worden, die zich 's avonds drie keer omdraaien voor ze naar huis lopen. Als iemand die weet dat het niet alleen 'andere werelden' zijn waar dit speelt. Ook in keurige straten, in witte Vinexwijken, in gezellige dorpen, in onze eigen families gebeuren deze dingen. Geweld kent geen cultuur. Geweld kent geen kleur. Geweld kent wel vaak hetzelfde geslacht: mannen die vrouwen kapotmaken.

En nee, niet alle mannen. Maar te veel.

En ja, niet alleen vrouwen. Maar vooral.

En wat doet de staat?

De staat zwijgt.

De staat verzaakt.

Een overheid die haar burgers niet beschermt, faalt in haar kerntaak.

Een samenleving die dit blijft negeren, is ziek.

En een politiek die blijft praten maar niks doet, maakt zich medeplichtig.

Wanneer komt de wet?

Wanneer durft een kabinet eindelijk te zeggen: genoeg is genoeg?

Niet nog een symposium. Niet nog een ronde tafel. Niet nog een beleidsnota.

Maar: wetgeving. Preventie. Handhaving. Vervolgingsbeleid. Echte actie.

Laten we eerlijk zijn. Als terroristen elke maand één vrouw vermoordden in Nederland, stond het leger op straat. Maar nu? Nu noemen we het een incident. Nu krijgen we interviews met buren die zeggen: "Hij was altijd zo vriendelijk." Nu blijft het bij stille tochten, totdat het volgende lichaam gevonden wordt.

Hoeveel vrouwen moeten er nog dood voordat jullie wakker worden?

Of moet het pas écht dichtbij komen – een minister die haar zus verliest, een Kamerlid dat haar dochter verliest – voor jullie in beweging komen?

Dit is geen column. Dit is een schreeuw.

Voor iedere vrouw die al haar angst uitsprak en toch niet geloofd werd.

Voor iedere vrouw die de politie belde, maar weer terug naar huis moest.

Voor iedere vrouw die in stilte leefde, en in stilte stierf.

Wanneer komt de wet?

En als jij dit leest en denkt: Er moet iets veranderen, weet dan:

Je hebt gelijk. Maar woorden zijn niet genoeg. Actie is nodig. Druk. Stemmen. Demonstreren. Vragen blijven stellen. Net zo lang tot ze niet meer kunnen wegkijken.

Want de volgende vrouw mag niet meer sterven terwijl Den Haag nog aan het vergaderen is.