In ons gejaagde leven worden we vaak meegesleurd door de stroom van verantwoordelijkheid, prestatiedrang en de constante zoektocht naar meer.<br /> Te midden van deze hectiek vergeten we soms het wonder van het moment te omarmen, de schoonheid van het alledaagse te waarderen en het geschenk van dankbaarheid te ontdekken.

Het weekend uitpilsen in het zondagavondzonnetje op een terrasje in de stad, pal naast drie heren van middelbare leeftijd, die het luidkeels naar de zin hebben. De ene bulderende lachstuip na de andere, heb je mij te pakken. Slap ouwehoeren volgens grootmoeders recept: Elke passant van commentaar voorzien.

Het is een hardnekkig misverstand dat Vincent Van Gogh zijn leven in armoede heeft gesleten. In tegenstelling tot veel van zijn beroemde collega’s woonde hij niet in een kasteel, maar op gehuurde kamers en moest hij zijn absint vaak rechtstreeks uit de fles drinken.

Met een licht gevoel in mijn hoofd plof ik neer in mijn vliegtuigstoel. In de diepste krochten van mijn lichaam bevindt zich zweet. Een hittegolf in Italië, waar het standaard al zo’n 28 graden is, wie verzint dit nou? (‘Klimaatverandering natuurlijk!’ Antwoordt mijn woke Generatie Z-brein meteen. Maar op dit moment kan ik er &#8211; naast een tia van de hitte &#8211; even geen existentiële crisis bij hebben, dus onderdruk ik deze gedachte).

"Snurk jij?" Ze vraagt het met een lief lachje. "Wat een rare vraag, we kennen elkaar pas een week!"

Een bootje met gids dommelt over een watertje tussen Wijk bij Duurstede en Cothen. Mijn zusje, nichtje Juul, moeders en ik dommelen mee. Niet alleen, het is geen privé boot.<br /> Op de kade staat een Roze Regenjas mevrouw en later zit ze bij ons in het bootje. Ze zoekt aandacht; zoeken wordt al snel eisen. Ze weet alles van de boot tot de lak aan toe. De gids wil graag beginnen, maar zij niet eindigen.

Tijdens de jacht op huismoeders, hoorde ik het argument dat de sociale zekerheid geen natuurfenomeen is. Nee zeg, wat denken die luie donders wel. En wat hebben die huisvrouwen trouwens ooit voor ons gedaan? Met uitzondering van mijn moeder natuurlijk, maar die had dan ook geen tovermand, waar je vuile kleren in gooide die dan twee dagen later gewassen en gestreken terug in de kast lagen.

<p>Waar ik woon staat de televisie de hele dag aan op sport of actiefilms. De sport wordt langzaam een actiefilm, waarin het gaat om de mooie vrouwelijke atletische verschijningen of de testosteron bommen van mannen die alles geven om niet te verliezen. Er zit een vaag parallel tussen de vrouw die gered moet worden door de mannelijke held die alles op alles zet om niet te willen verliezen.</p>

Ze komt uit de Bloemstraat gelopen, kijkt me aan en vraagt of het maandag is. Ik antwoord haar dat het dinsdag is. ‘Oh, dinsdag alweer’, zegt ze. Ze loopt naar me toe en vertelt dat haar huisarts tegen vluchtelingen is en hoe verschrikkelijk ze dat vindt. Maar dat ze al 82 is en niet meer zo makkelijk van huisarts kan veranderen. Ik beaam dat het vreselijk is dat haar huisarts tegen vluchtelingen is. ‘Luister’, zegt ze, ‘hoor je ze? Al die mensen die nu aan het schreeuwen zij

‘Als je van je hobby je werk maakt, wat doe je dan in je vrije tijd?’ Als ik iemand vertel over mijn ambitie om van kunst mijn beroep te maken, is dat één van de vragen die dan soms word gesteld. Ik heb nochtans genoeg interesses, om er minstens één van om te zetten naar iets wat brood op de plank brengt. De kans dat ik dan na mijn dagtaak tegen de muren ga lopen, is in ieder geval erg klein.