Onlangs hoorde ik dat Youp ermee gaat stoppen. Het is alweer 25 jaar geleden dat onze wegen elkaar regelmatig kruisten. Blijkbaar woonden Youp en ik dicht bij elkaar in de buurt.Ik was een trouwe fan van zijn conferences. Jarenlang. Totdat het mis ging. Want tussen Youp en mij is het definitief uit.

Ja, ik zag ’t al. Achter mij staat een dame met enkel een pakje gerookte zalm. Jammer voor haar, want ik ben daar dus mee gestopt; mensen met ‘maar één dingetje’ voor laten in de supermarkt. Waarom zouden die eerst moeten? Iemand kiest zelf om één dingetje te gaan kopen. Keuzevrijheid, groot goed.

Terwijl ik in de rij sta in de plaatselijke supermarkt, klinkt er door de luidsprekers een ontspannend muziekje van Charles Aznavour. Een rustig dagje om ontspannen mijn boodschappen te doen. Tot dat ene moment.

Guilty pleasures, iedereen heeft ze en om de schande gelijk maar in de groep te gooien: Witte chocola is er één van mij. Gek op, lust er wel mousse van. Zelfgemaakt. Met voor de zekerheid wat extra slagroom en voor de representatieve goodwill wat stukjes aardbei of zoiets, maar in wezen is het gewoon schaamteloos zwelgen in een zoete, vette smurrie. Yummie met hoofdletters en ik weiger me schuldig te voelen. Het leven mag af en toe heus wel een klein feestje zijn.

Ik zie iedereen op zijn mobiel kijken tegenwoordig. Het valt me vooral op als ik aan het wandelen ben. Sneller is beter zeggen ze, ik ga liever langzamer.<br /> Nee, niet langzaam met de auto. Gewoon zonder auto. Wandelen. De benenwagen weer eens gebruiken. Mijn benen waren vastgeroest; linkerbeen de koppeling, rechterbeen het gas geven en de rem.

Kijk, hier hou ik dus niet zo van. De stamtafel in de sportschool is bezet, net wanneer ik aan mijn ochtend break toe ben. Er zitten nota bene bejaarden aan. Met koffie en koekjes. Vier stuks. Bejaarden.Bejaard als in ‘ouder dan 80’, als in ‘vrije tijd genoeg.’ Nou ben ik iemand met verdomd weinig vastomlijnde plannen, maar mijn ‘#metime momentje’ zie ik niet graag doorkruist.

Met eigen ogen heb ik in de trapkast kunnen zien hoe favoriet ons adres bij de muizenpopulatie is. Toch wil ik er nog niet aan; ik houd mijn huis altijd goed schoon. Daarom besluit ik de schuld voorlopig bij een ander te zoeken.

De lente is begonnen en dit is niet alleen te merken aan de natuur maar ook aan iedereen om mij heen. Overal in de stad verzamelen mensen zich om zichtbaar samen te genieten van het licht, van de zon, van elkaar en ik word er pijnlijk mee geconfronteerd dat ik niet één van hen ben.

‘A dirty mind is a joy forever.’ Kent u die uitdrukking? Hij klopt niet! Ik kan sinds kort geen kaars meer zien zonder dat mijn ‘dirty mind’ er mee aan de haal gaat. Als u het nieuws een beetje gevolgd hebt zult u wel begrijpen waarom, maar ik heb daar last van.

Met dit liedje maakten Van Kooten en De Bie in 1984 volstrekt helder dat onze senior citizens op een bepaald moment plaats moeten maken...