We gaan de 12e dag van de oorlog in. Meneer Poetin heeft ons nogmaals bezworen om geen no-flyzone boven Oekraïne in te stellen en de Secretaris Generaal van de NAVO volgt hem als een hondje. Iedereen is bang voor deze psychopaat.

Tegenwoordig loopt iedereen er straal voorbij. Het is het enige schap dat rond 8 uur ’s avonds in de super nog vol ligt. Zacht melkerig vierkant witbrood. Het compacte, vochtige, kneedbare brood. Geen enkele weerstand als je er een hap van neemt. Nul ruggengraat. In de wijde omtrek geen vezel te bekennen. Memory foam voor de tanden. Het brood dat het verst af staat van brood en het dichtst in de buurt komt van comfort food. Het snoep onder de broden.

U zult het niet geloven, maar nog niet zo lang geleden wist ik niet wat een dickpic was. Het ging langs me heen als iets lulligs wat weer zo nodig met een Engelse term moest worden aangeduid; zoiets als awkward of cool. Aanvankelijk voelde ik wel dat het iets met het mannelijk geslacht te maken had, zo wereldvreemd ben ik nu ook weer niet, maar dat ik zo dichtbij zat met ‘iets lulligs,’ was een verrassing.

Honden vond ik altijd maar lastige beesten. Ik gaf altijd de voorkeur aan katten. Die hoef je niet schoon te maken; daar zorgen ze zelf wel voor.

Goed, ik zie vrij snel de humor in van onzin en ik vind vrij snel iets onzin. Ergo, ik heb vrij snel een pleziertje. Voorbeeld: Een obscure vriendin van vroeger had een bananenbox. Zo’n banaanvormig lunchtrommeltje om een banaan in te vervoeren. Vind ik dus onbedaarlijk onzinnig. Een ‘Hüttenkase bewaarbakje’ had ze ook. Een bakje voor iets wat al in een bakje zit. Raap mij maar op.

En opeens wordt de wereld, en dan vooral de vrouwenwereld overspoeld met foto’s van het mannelijke geslachtsdeel. Mogelijk was dat al langer het geval, maar als onwetende 69- jarige man had ik tot een week of twee geleden nog nooit van het woord dickpic gehoord. Ik wist ook niet hoe je dat woord moest spellen en ben er nu achter dat het niets met het woord dik en ook niets met het woord pik te maken heeft.

De Nederlandse televisieprogramma’s worden steeds erger. Je hebt tegenwoordig een heleboel praatprogramma’s. Het format begint steeds meer op dat van Willem Duys te lijken. Na een korte opleving met Pauw (eerst nog met ene Witteman) is het niveau snel gedaald. Tegenwoordig kom je als programma een heel eind met een stelletje oudere dames, die er ieder voor zich uitzien als een opgemaakte taart. Eentje draagt de boel voor en de anderen babbelen een beetje mee.

“Als we met ogen open strelend de duizend kleuren verbeelden. Is het dan genoeg?” schreef ik tijdens de eerste keer dat ik in quarantaine zat, vijftien juli 2021. Wanneer is een mens tevreden? Wat heb ik nodig om het opgesloten zitten in een kamer dragelijk te maken. Dag in dag uit series kijken, scrabble spelen en je af en toe goed vervelen. Misschien is het een bedoening die we als mensen gewoon even uit moeten zitten.

Toen ik mij een jaar of meer dan tien geleden weer eens bij een nieuwe werkgever meldde, viel me gelijk op dat iedereen daar nogal openhartig was over zijn of haar sanitaire avonturen. Met name de kerels in da house kondigden doorgaans handenwrijvend hun grote boodschap aan. En niet alleen de voorbeschouwing kreeg uitgebreid zendtijd.

Helaas hebben we er vaker mee te maken dan we denken. Of meer dan we wellicht toe willen geven. En misschien maken we ons er zelf ook wel eens schuldig aan, bewust of onbewust. Body shaming wordt op verschillende manieren geuit. Terwijl de een openlijk kritiek geeft over iemands lichaam, doet de ander dit achter de rug om.