Als er ooit een moment was in mijn leven om een motie van treurnis in te dienen, dan is het wel nu. Maar ja, bij wie? Ik heb zo rond...

Ik heb nooit een grote vriendengroep gehad, of een mand vol kennissen. Meer serieuze vriendschappen zitten er voor mij niet in. Inmiddels weet ik waar dat aan ligt. Ik ben kieskeurig. Vriendschap betekent voor mij namelijk meer dan een borreltje op een terras.

Ja, er worden een hoop advertenties geplaatst. Maar zeg eens eerlijk, heb je er dan nooit wat aan gehad?

Negentien mei, de verjaardag van mijn zus. Precies zeventien hele dagen zitten er tussen mijn verjaardag en die van haar. We zijn geboren in mei, hebben dezelfde ouders, hebben bruine ogen, bruin haar en houden ongelofelijk veel van dezelfde twee mensen die meer dan het beste voor ons willen. 

"Wie is Joop", hoor ik je denken. Dat maakt in principe helemaal niets uit. Gewoon een persoon die ik ken. Waarom ik over hem wil vertellen? Omdat Joop dat verdient.

Sommige mensen zijn er goed in, ruzie maken. Waar hebben ze dat geleerd? Oefening baart kunst waarschijnlijk. Maar ik kan het dus niet.

Midden in een potje amandeltennissen, zie ik vanuit mijn ooghoek een aantal voorbijgangers kijken alsof ik koeienvlaai in mijn mond stop. Waarom worden wij ongemakkelijk van tongschuivende mensen?

Mijn vrouw en ik betreden het ziekenhuis, een beveiliger vertelt mij dat ik niet mee naar binnen mag. Deze keer moet zij het gevecht alleen aan gaan.

Wat te doen in quarantaine? Tot nu toe red ik mij aardig, qua thuisvermaak. Ik heb het online sporten volledig ontdekt, mijn mobieltje gebruik ik nu zelfs om te telefoneren! Maar sommige mensen verdenk ik van te veel vrije tijd.

De hamvraag in deze surrealistische tijd is natuurlijk of de wereld nu op zijn kop staat of dat de wereld eigenlijk al heel erg lang op...