Daar leef je dan het hele jaar naar toe. Ik vind dat hele Oud & Nieuw toch wel een beetje een deceptie geworden. Nu zou je natuurlijk...

Ik rijd Ravenstein binnen, een klein stadje aan de Maas. Ik ben er lang niet geweest. Het is een vriendelijk stadje. Mijn vader ligt er begraven, en nu ik er bij toeval binnenrijd, besluit ik hem te bezoeken.

De mannetjesdieren in het mensenrijk fascineren mij enorm en niet alleen omdat ze soms woest aantrekkelijk, schathemeltjerijk of uitermate grappig zijn. Nee, dat heeft een andere reden. Het gaat me om de eigenschappen van het mannetjesdier waarbij ik de draad volledig kwijt raak.

Mijn liefste ging verhuizen. Dat was een flinke klus, waar hij mij natuurlijk niet bij kon missen. Sterker nog: zonder mij was het hem nooit gelukt.

Ik sla de ochtendkrant open bij mijn ontbijt. Meestal scan ik de koppen, lees een alinea en loop door de overlijdensadvertenties. Ik sluit af met de sudoku voordat ik aan mijn werkdag begin. Maar vandaag is het anders.

Ik heb een nieuwe auto gekocht. Met een dashboard waarop zoveel lampjes branden dat het wel kerstmis lijkt. "Dat hebben alle auto’s tegenwoordig", zegt een collega, "maar hoe groot is het koppel?”

De terugreis. Je denkt dat je alles hebt gehad. Nog steeds aan boord, maar de vissenkoppen in IJmuiden zijn in zicht. Tevens de ambulances en arrestanten busjes. Dat ga je later wel begrijpen.

Ik zit op een bankje in de binnenstad van Groningen. De zon schijnt en het is windstil. Het is de mooiste vijftiende oktober sinds het begin van de jaartelling.

Liesanne weet voor een klein prijsje een tocht met de ferry naar Newcastle te bemachtigen. Maar al snel ontdekt ze: dat klinkt mooier dan het is.

Bij Google en Facebook denken ze mij te kennen. Ze voeren elke kruimel informatie die ik op het internet achterlaat aan hun algoritmes. Zo kunnen ze mij gepersonaliseerde reclame dwangvoederen.